obraz2 (134)

Znachorzy otrzymują swą moc od Daramuluna. „Jest Wielkim Mistrzem, który robić może wszystko, co chce, i iść, gdzie mu się podoba; to on dal prawa plemienne ich ojcom, którzy przekazywali je z ojca na syna aż po dziś dzień”²¹.) Znachor uprzedza nowicjuszy, że zabije ich, jeśli odtworzą figurę Daramuluna w głównym oboziey Każdy nowicjusz otrzymuje męski 1 pas z futra oposa.] Następnie wszyscy wracają do małego obozu na skraju lasu, gdzie odbywają się liczne tańce i pantomimy, naśladujące zachowanie różnych zwierząt. Jak zauważyli Spencer i Gillen w odniesieniu do Arunta, owe tańce i pantomimy mają głębokie znaczenie religijne, „gdyż każdy aktor reprezentuje przodka, który żył w czasach Alchera”²². Reaktualizuje się więc zdarzenia mityczne, aby umożliwić nowo inicjowanym przyswojenie sobie religijnego dziedzictwa plemienia. Tańce mogą trwać trzy godziny, a nazajutrz zaczyna się je na nowo.

Ostatnia pantomima symbolizuje śmierć i zmartwychwstanie^ W dole grzebie się znachora i intonuje się inwokacje do Daramuluna. Nagle znachor wstaje z grobu z „substancjami magicznymi” (joia) w ustach, które - jak twierdzi - otrzymał przed chwilą od Daramuluna. W południe cała grupa idzie się wykąpać w strumieniu. „Wszystko, co wiąże się ze sprawą pustkowia (i. e. inicjacji), jest wymazywane w taki sposób, aby kobiety me mogły niczego się dowiedzieć”²³. Przy tej to okazji pokazuje się inicjowanym warkotki, a następnie wszyscy udają się do głównego obozu. Nasmarowani czerwoną ochrą inicjowani podobni są teraz do pozostałych mężczyzn. Kobiety czekają na nich, a każda matka ma „pręgę z białej gliny w poprzek twarzy na znak żałoby”²⁴. Młodzi inicjowani będą odtąd żyć na pustkowiu, żywiąc się tylko pewnymi zwierzątkami, gdyż poddani są licznym zakazom żywieniowym. Pozostaną na pustkowiu sześć do siedmiu miesięcy pod nadzorem ich opiekunów, którzy od czasu do czasu odwiedzają²⁵ ich.

W tej długiej i urozmaiconej ceremonii inicjacyjnej uderzają nas przede wszystkim takie cechy: wzmocnienie tajemnicy, a zwłaszcza dramatyzacja rytuału. Pojawia się oń^w formie scenariusza zawierającego kilka zasadniczych momentów: tańce znachorów i pokaz ich mocy magicznych; dramatyczne objawienie imienia i mitu o Istocie najwyższej, gwałtowne usunięcie siekacza nowicjusza. Podstawową rolę odgrywa Daramulun: y Istota boska obecna jest zarazem w hałasie warkotek i w pbrazie wyciosa-

²¹ Howitt, op. cit, s. 543.

B. Spencer i F.J. Gillen, The Arunta, I, s. 187J Dramatyczne i choreograficzne odtworzenie pierwotnych wydarzeń jest tematem wspólnym wszystkim inicjacjom australijskim. Por. także Donald F. Thomson, The Hero Cult, Initiation and Totemism on Cape York, s. 488 i passim; Ralph Piddington, Karadjeri Initiation („Oceania”, III, 1932-1933, s. 46-87), s. 70 nn.

²³    Howitt, op. cit, s. 557.

²⁴    Ibid., s. 559.

²⁵    Ibid., s. 527-562.