Obraz05

uwagę, że uderzenie wojsk marsz. Koniewa skierowane było ku skrzydłu 1 Frontu Białoruskiego. Niewątpliwie te pomyślne wiadomości napływające ze sztabu 1 Frontu Ukraińskiego rzutowały na ocenę sytuacji, której dokonali obaj marszałkowie.

Jednakże po paru dniach sytuacja na przyczółku mocno się zaostrzyła, co wskazywało, że zmagania ojej rozstrzygnięcie zaczęły się przewlekać. 4 APanc ześrodkowała 8 i 9 sierpnia w rejonie Pińczowa, Jędrzejewa i Działoszyc silne zgrupowanie pancerne, do którego weszły otrzymane z dyspozycji Grupy Armii „Północna Ukraina" 16 DPanc i 20 DGPanc oraz przybyła z Grupy Armii „Południowa Ukraina" 3 DPanc. Dywizje pancerne zostały wmocnione pododdziałami Pz. Kpfw VI „Kónigstiger". 11 sierpnia siły te uderzyły z rejonu Daleszyc i Chmielnika w kierunku Staszowa i Połańca, usiłując przebić się do Baranowa. W wyniku dwudniowych walk nieprzyjacielowi udało się odrzucić jednostki 5 AGw na głębokość 8-10 km do rejonu Szydłowa ^u.

W związku z osiągniętym powodzeniem Niemcy rozszerzyli w następnych dniach przeciwuderzenie, wprowadzając do bitwy dalsze dywizje pancerne: 24 DPanc (działającą już uprzednio w tym rejonie) i 1 DPanc (przybyłą /.dyspozycji Grupy Armii „Północna Ukraina"). Kierowanie całością przeciwuderzających sił objęło dowództwo III KPanc gen. wojsk panc. Hermanna Breitha, podporządkowane w tym celu 4 APanc. Siły te uderzyły na front obrony 5 AGw.

Marszałek Koniew, śledząc poczynania przeciwnika, rozpoczął przegrupowanie działającej w rejonie Sanoka 4 APanc Gw Dmitrija Leluszenki, którą w krytycznym momencie bitwy wprowadził na przyczółek. Wprawdzie armia ta była mocno wykrwawiona i posiadała w tym czasie zaledwie 141 czołgów i dział pancernych, ale mimo to jej wejście do walk poprawiło sytuację, chociaż położenie na tym kierunku było w dalszym ciągu trudne. Siły armii zostały podzielone następująco: 10 KPanc Gw płk. Niła Czuprowa działał w pasie 5 AGw; 6 KZmech Gw płk. Wasilija Orłowa 13 A ^,2.

14 sierpnia dowódca 4 APanc meldował, że natarcie III KPanc napotkało „nasilający się i zacięty" opór przeciwnika, wobec czego osiągnęło jedynie nieznaczne powodzenie. Nie tylko nie powiodła się próba odcięcia części sił 5 AGw, ale podczas tego manewru oddziały 3 DPanc zostały zmuszone do zalegnięcia. Jeszcze 15 sierpnia Niemcom udało się odbić Stopnicę, ale był to już największy ich sukces. Generał Balck oceniał, że należy się liczyć z całkowitym załamaniem przeciwuderzenia jego wojsk i przejęcia inicjatywy w rejonie między Szydłowem a Stopnicą przez stronę radziecką ^,3.

¹¹    Historia II wojny światowej, t. IX, s. 108; mapy sprawozdawcze Grupy Armii ..Północna Ukraina” z 8 - II sierpnia 1944 r., MiD WIH. t. 78. roi. 136, kl. 6065276*6065278; O. Munzel. Gekdmpft, Gesiegt. Ver!oren, Bonn 1980. s. 170; W. Werthcn. Geschichte der 16. Pan:er-Division 1939-1945. Bad Nauhcim 1958. s. 222.

¹²    D. Lcluszcnko. Pancernym szlakiem. Warszawa 1983. s. 380.

¹³    Meldunki 4 Armii Pancernej z 14 i 15 sierpnia 1944 r., MiD WIH. t. 312, roi. 1320. kl. 001054*001059 i 001189-001194.

95