Obraz02

Na kierunku sandomierskim nacierały wojska prawego skrzydła I Frontu Ukraińskiego marsz. Iwana Koniewa. Ich skład był następujący: 3 AGw gen. płk. Wasyla Gordowa (znanego Polakom dowódcy 33 A z okresu walk 1 DP pod Lenino) z Grupą Konno-Zmechanizowaną gen. por. Siergieja Sokołowa (6 KKawGw i 31 KPanc gen. mjr. Wasyla Grigoriewa), 13 A gen. por. Nikołaja Puchowa, 1 APancGw gen. płk. Michaiła Katukowa, 3 APancGw gen. płk. Pawła Rybałki. Dowódca 1 Frontu Ukraińskiego rozpoczął także przesuwać na ten kierunek będącą dotychczas w drugim rzucie 5 AGw gen. por. Aleksieja Żadowa.

Należy pamiętać, że wszystkie armie z wyjątkiem 5 AGw, były bardzo wyczerpane prowadzoną od 13 lipca operacją zaczepną. Na przykład 1 APancGw, podobnie jak i pozostałe armie pancerne podległe Frontowi, miała w tym czasie zaledwie 184 czołgi i działa pancerne, to jest tylko nieco więcej niż przewidywał etat niemieckiej dywizji pancernej^{1 2}. Jak wspomina marsz. Iwan Jakubowski, przed forsowaniem Wisły dowódca Frontu zwrócił się do Naczelnego Dowództwa z prośbą o przydzielenie m.in. 500 czołgów T-34, 50 dział pancernych ISU-122 i 50 dział pancernych ISU-152, a także 80 dział pancernych SU-76. Z relacji innych dowódców uczestniczących w tej bitwie wynika, że uzupełnienia tego nie otrzymano³.

27 lipca siły radzieckie, zgodnie z dyrektywą Kwatery Głównej z tego dnia, otrzymały zadanie sforsowania Wisły na odcinku od Sandomierza do ujścia Wisłoki. Czołowe oddziały zgrupowania nacierającego zaczęły wychodzić nad Wisłę 29 lipca i w dniu następnym przystąpiły z marszu do jej forsowania ⁴.

Działająca na północnym skrzydle Frontu 3 AGw we współdziałaniu z Grupą Konno-Zmechanizowaną gen. Sokołowa rozbiła 29 lipca ariergardy nieprzyjaciela w rejonie Annopola i doszła do rzeki. 30 lipca zdobyła niewielkie przyczółki na północ i na południe od Annopola. Odegrały one później ważną rolę w walkach o wyzwolenie Sandomierza. Miały też duży wpływ na całość bitwy o Wisłę, gdyż wiążąc siły LVI KPanc dopomogły 69 A 1 Frontu Białoruskiego w uchwyceniu i utrzymaniu przyczółka puławskiego.

W tym samym czasie wyszły nad Wisłę, na kierunku Baranowa, czołowe oddziały 13 A i 1 APanc Gw. Ważną rolę w uchwyceniu przyczółka w tym rejonie odegrała 350 DP gen. Grigorija Wiechina, wchodząca w skład 24 KA 13 A. Przedstawiam szczegółowiej jej działania, aby pokazać w jakich warunkach przebiegało forsowanie rzeki. Ponadto 350 DP zasługuje na uwagę również dlatego, że to ona stoczyła później bezpośredni bój o Sandomierz.

Zadanie forsowania Wisły dywizja ta otrzymała 28 lipca, gdy znajdowała się jeszcze na dalekich podejściach do rzeki (osiągnęła wówczas rubież Jeżowe--Sokołów, położoną 45-50 km na południowy wschód od Baranowa). W myśl

92

1

Historia II wojny światowej, t. IX, s. 109.

2

* I. Jakubowski. Ziemia w ogniu. Warszawa 1976, s. 599; A. Babadżanian. Drogi Zwycięstwa.

3

Warszawa 1974, s. 266.

4

I. Koniew. Zapiski komandujuszczego frontom. Moskwa 1981. s. 253.