Obraz10 (2)

zaczęły odczuwać braki paliwa i amunicji, co groziło poważnymi konsekwencjami. Generał Vormann uzyskane w tym dniu przez VIII KA wyniki ocenił jako skromne, niewspółmierne do ponoszonych przez przeciwuderzające jednostki strat^1S.

Niemniej jednak włamanie DSpad-Panc „Hermann Góring” stanowiło duże niebezpieczeństwo dla ugrupowania 4 KAGw. W tych warunkach marsz. Rokossowski skierował do gen. Czujkowa dalsze wzmocnienia. Wśród nich znalazła się polska 1 BPanc im. Bohaterów Westerplatte. Jej czołowe pododdziały jeszcze 9 sierpnia po przeprawieniu się przez Wisłę w godzinach wieczornych włączyły się w wir bitwy toczącej się w rejonie Studzianek. Główne siły brygady weszły do działań 10 i 11 sierpnia. W tym samym czasie do północnej części przyczółka magnuszewskiego przybyły też związki taktyczne 1 A Wojska Polskiego (3 DP i artyleria, a 15 sierpnia — 2 DP), co pozwoliło gen. Czujkowi na korzystniejsze zwarcie szyków 8 AGw.

10 sierpnia przeciwuderzające siły niemieckie w dalszym ciągu czyniły ogromne wysiłki, by przełamać obronę 8 AGw. Ale wojska gen. Czujkowa jednak coraz pewniej przeciwstawiały się naporowi nieprzyjaciela i często same przechodziły do zwrotów zaczepnych. I tak nad Radomką jednostki radzieckie, wzmocnione czołgami i wsparte samolotami szturmowymi, odrzuciły uderzającą 45 DGren i ponownie osiągnęły Chodków. O tę małą miejscowość wywiązały się uporczywe walki.

DSpad-Panc „Hermann Góring” powiększyła nieco włamanie na wchód od Studzianek. Zdobyła m.in. leśniczówkę na południowo-wchodnim skraju tej miejscowości, lecz dalej natknęła się na uderzenie piechoty radzieckiej wspartej czołgami, wskutek czego jej ruch został zatrzymany. Dopiero pod wieczór udało się jej ponownie przesunąć do przodu i, obchodząc Studzianki od północnego zachodu, włamać się do rejonu położonego około 1,5 km na południe od Łękawicy Górnej, ale i tutaj jednostki 4 KAGw przeciwstawiły przeciwnikowi zdeterminowany opór. Natomiast 19 DPanc próbowała przedrzeć się na Nową Wolę, lecz napotkała bardzo silną radziecką obronę przeciwpancerną i nie zdołała się przebić. Jednocześnie jej lewe skrzydło zostało zaatakowane przez jednostki 28 KAGw, co zupełnie rozproszyło wysiłki dywizji. W sumie i ten dzień walki nie przyniósł wojskom niemieckim oczekiwanego powodzenia. Dowódca 9 A ocenił ich przebieg następująco: „Ciężkie zmagania o ścieśnienie przyczółka magnuszewskiego toczą się z całą zaciętością. Sytuacja jest płynna i brak większych sukcesów” ¹⁶.

¹⁵    M. Altgowzen, Bojewyje diejstwija 8 gw. i 69 armii I-go Bielorusskogo Frontu po zachwatu i rozszirieniju Magnusie wskogo i Puław skogo płacdarmow na r. Wisie w ujulie - awgustie 1944 g., Moskwa 1952, s. 212-213; meldunek 9 Armii z 9 sierpnia 1944 r., MiD WIH, t. 312, roi. 343, kl. 7917022; meldunek Grupy Armii „Środek" z 9 sierpnia 1944 r., MiD WIH, t. 312, roi. 247, kl. 7803188-7803192; KTB 9 A. zapis z 9 sierpnia 1944 r. MiD WIH. t. 312. roi. 343, kl. 7916394-7916397.

¹⁶    M. Altgowzen, op. cit., s. 273; Nastupleniję striełkogo korpusu — Po opytu Wielikoj Otieczest wiennoj Wojny, pod red. K. Syczę w a i M. Małachowa. Moskwa 1958. s. 319 - 322; meldunek

75