Obraz4 (69)

i

Ścianki betonowe o zróżnicowanej fakturze na Nowym Mieście w Warszawie

Rurki drenarskie wkomponowane w mur w osiedlu w Łodzi rozbijają monotonię jednolitej płaszczyzny

funkcji: dzielić teren na części o różnym sposobie użytkowania, urozmaicać nadmiernie duże, jednorodne płaszczyzny placów, zabezpieczać skarpy, stanowić dekorację — dzięki stosowaniu różnego rodzaju tworzyw oraz w powiązaniu z takimi roślinami, jak byliny czy krzewy pnące.

Często popełnianym błędem jest wykonywanie wysokich murków o jednakowej w całym osiedlu długości i wysokości oraz z jednego rodzaju tworzywa. Długość murków wysokości 30 cm może osiągać nawet 20 m, lecz nie do przyjęcia w małym wnętrzu osiedlowym jest np. mur wysokości 90 cm, a długości 15 m. Zachowanie właściwych proporcji odgrywa tu dużą rolę z punktu widzenia ekonomiki, funkcji i estetyki.

Monotonii muru zapobiega użycie do jego budowy kilku rodzajów tworzyw, zróżnicowanie wysokości, uzasadnione załamania w licu, nadanie odpowiedniej faktury, łączenie z innymi elementami, np. ławką, piaskownicą, ścianką do rysowania, pergolą. Jeżeli mur służy do zabezpieczenia skarpy, odpowiedni efekt i dobre miejsce do wypoczynku osiąga się przez podział skarpy na dwie części z podestem pośrodku. Dolną część skarpy może zabezpieczać niski murek i grupa krzewów, natomiast górną można wykonać jako ozdobną rabatę bylinową, wśród której mogą być miejsca do siedzenia. Dodatkowy walor uzyskuje się przez posadzenie — w specjalnie pozostawionych w ścianie muru otworach — bylin, takich jak rogownica, macierzanka, płomyk, rojnik, smagliczka, rozchodnik.

Tanie, niskie — do 40 cm — murki ozdobne można wykonywać z pustaków ceramicznych o ładnym wzorze. Wysoką wartość ozdobną mają murki wysokości 30—40 cm, układane z kamienia naturalnego na sucho. Dzięki „miękkiej” formie murki te mają wiele cech zbliżonych do układów brył występujących w naturze.

MIEJSCA DO SIEDZENIA I STOŁY

Miejsca do siedzenia bez oparć (jako jeden z ważnych elementów zagospodarowania) mogą stanowić 70% ogólnej liczby miejsc do siedzenia w osiedlu. Ich liczba zależy od funkcji terenu. W rejonie zabaw dzieci starszych — w wieku od 11 do 14 lat — można stosować wyłącznie siedzenia bez oparć, natomiast w miejscach wypoczynku biernego ławki bez oparć powinny stanowić tylko 20—30% ogólnej liczby ławek.

Ławki bez oparć są tańsze do wykonania, tańsze w eksploatacji i trwalsze. Aby lepiej były wykorzystywane, należy przy ich sytuowaniu uwzględnić różne kierunki w stosunku do stron świata, co pozwala użytkownikom wybierać miejsca nasłonecznione lub zacienione.

61