Obraz (579)

HUMANIZM TO ZA MAŁO

2.    Wyjaśnij paradoks zdania: „W moim opowiadaniu istnieje i zara-zem nie istnieje sama dżuma", (akapit 1)

3.    Skomentuj na podstawie akapitu 2 zdanie: „Dżuma jest synonimem zaniku więzów międzyludzkich".

4.    Wyjaśnij sformułowanie: „nad trądem nie wznosi się nikt”, (akapit 2)

5.    Na co zwrócił w swej Relacji uwagę neapolitański agent prałata watykańskiego? (akapit 3)

6.    Wytłumacz, dlaczego - według przywołanego w pytaniu 5 agenta -władze Neapolu unikały nazywania choroby po imieniu? (akapit 3)

7.    Jaka była najprostsza interpretacja dżumy i kto ją głosił? (akapit 4)

8.    Dlaczego głoszono taką interpretację? Wypisz odpowiedni cytat, (akapit 4)

9.    Podaj oficjalną wersję wyjaśniającą przyczynę wybuchu choroby głoszoną przez Pałac wicekróla Neapolu, (akapit 5)

10.    Objaśnij, na czym polegał psychologiczny błąd popełniony przez władze Neapolu? (akapit 5)

11.    Podaj, jaka była prawdziwa przyczyna dżumy? (akapit 6)

12.    Wyjaśnij, dlaczego dżuma w Neapolu miała służyć do „przetrącenia ludowi kręgosłupa jednym mocnym ciosem"? (akapit 6)

WYBRANA BIBLIOGRAFIA

1.    Ewa Bieńkowska, Camus i niemożliwe pojednanie, w: Albert Camus, Cztery opowieści, Warszawa 2000:

-    esej prezentujący twórczość Camusa na tle historycznej i literackiej panoramy Francji lat 1940-60; Dżuma ukazana jako „manifest nowego humanizmu”.

2.    Zbigniew Bieńkowski, Konsekwencje behawioryzmu, w: tenże, Piekła i Orfeusze. Szkice z literatury zachodniej, Warszawa 1960:

-    szkic przedstawiający rozwój pisarstwa Camusa z perspektywy mikro powieści Obcy, interpretacja Dżumy jako zapisu konfliktu postaw ludz kich wobec świata.

3.    Anna Grzegorczyk, Kochanek prawdy. Rzecz o twórczości Alberta Camusa, Katowice 1999:

-    najobszerniejsza z wydanych w Polsce monografii twórczości Camusa; wni kliwa interpretacja Dżumy zawarta w kolejnych rozdziałach: Czytanie miasta, Pod murami dżumy, Etyka buntu, Mieszkańcy zadżumionych miast.

4.    Jerzy Kossak, Albert Camus, w: tenże, Egzystencjalizm w filozofii i literata rze, Warszawa 1971:

-    tekst sytuujący twórczość Camusa w wymiarze laickiego heroizmu i wy kazujący jej związki z twórczością m.in. Josepha Conrada.

5.    Thomas Merton, „Dżuma" Alberta Camusa; komentarz i wprowadzenie, w: tenże, Siedem esejów o Albercie Camusie, przekł. R. Krempl, Bydgoszcz 1966:

-    esej wybitnego intelektualisty i poety, zakonnika trapisty, rozpatrujący Dżumę z perspektywy etyki chrześcijańskiej.

6.    Wojciech Natanson, Heroizm i odpowiedzialność, w: tenże, Szczęście Syzyfa, Kraków 1980:

-    rozdział monografii Camusa; szkic poświęcony Dżumie ukazanej w nurcie polemiki z zasadniczymi pojęciami religii chrześcijańskiej.

7.    Wacław Sadkowski, Przeobrażenia nowej powieści francuskiej, w: tenże, Proza świata. Szkice do obrazu powieściopisarstwa XX wieku, Warszawa 1999:

-    szkic rozpatrujący twórczość Camusa (także Dżumę) w kontekście tzw. nowej fali w powieściopisarstwie francuskim („nowej powieści” lub „an-typowieści").

8.    Pierre ITenri Simon, Albert Camus... i człowiek, w: tenże, Świadectwo człowieka, przekł. K. Żytowiecka, Warszawa 1966:

-    esej interpretujący twórczość Camusa (szczególnie Dżumę) jako „optymistyczne" dzieło laickiego humanizmu, podejmującego ważny moralny dialog z chrześcijaństwem.

9.    Waleria Szydłowska, „Dżuma" Alberta Camusa, Warszawa 1998:

-    pozycja z serii „Biblioteki Analiz Literackich”; analiza i interpretacja Dżumy umieszczona w szerokim kontekście biograficznym, literackim i filozoficznym.

10. Witold Zalewski, Wielki Erg, w: tenże, Zwiadowcy światła, Warszawa 1999:

-    esej ukazujący związki twórczości Camusa z historią, tradycją i kulturą Algierii.

Albert Camus, Dżuma

273