OMiUP t2 Gorski0

Widok ogólny zespołu turbinowego ze skraplaczem kątowym pokazano na rysunku 5.75. Jest to zespół napędowy produkowany przez firmę Stal-Laval, oznaczony symbolem AP 32/140, gdzie 32 oznacza moc zespołu w tysiącach SHP, a 140 — liczbę obrotów śruby na minutę przy mocy nominalnej i dobrych warunkach pogodowych.

W zespole tym zwraca uwagę zastosowanie przekładni częściowo planetarnej (pierwszy stopień), przez co uzyskano niewielkie jej gabaryty. W połączeniu ze skraplaczem kątowym umożliwiło to obniżenie zespołu, chociaż zwiększyło nieco jego długość.

5.3.6. ZAGADNIENIA ZWIĄZANE Z EKSPLOATACJĄ SKRAPLACZY PAROWYCH

5.3.6.1. PRZEPISY INSTYTUCJI KLASYFIKACYJNYCH DOTYCZĄCE SKRAPLACZY PAROWYCH

Skraplacze parowe, zarówno główne, jak i pomocnicze, są objęte przepisami instytucji klasyfikacyjnych. Polski Rejestr Statków stawia w swoich przepisach klasyfikacji i budowy statków morskich wymagania dotyczące materiałów stosowanych na elementy konstrukcyjne (część X, p. 1.3.).

Kadłuby i pokrywy mogą być wykonywane z blach stalowych, staliwa, miedzi lub jej stopów (dla skraplaczy głównych zalecane są kadłuby stalowe o konstrukcji spawanej). Mniejsze skraplacze wytwarzane są z żeliwa, ściany sitowe produkuje się z blach stalowych lub stopów miedzi, rury jako stalowe bez szwu lub również ze stopów miedzi.

Konstrukcja skraplaczy i ich usytuowanie na statku powinny umożliwiać wymianę rurek (część X, p. 6.4.2.1). Wymaganie tego typu stwarza dość poważne problemy, dotyczące usytuowania skraplacza w siłowni, ze względu na znaczną długość jego rurek (około 4 do 6 m).

Wewnątrz skraplaczy, w rejonach wlotu pary, gdzie ciśnienie może być nieco wyższe niż ciśnienie panujące w skraplaczu, należy umieścić ekrany w celu ochrony rurek przed bezpośrednim uderzeniem pary, sposób zaś umocowania rurek powinien być taki, aby zabezpieczał je przed drganiami mogącymi doprowadzić do uszkodzenia, a nawet zniszczenia.

Liczba i usytuowanie włazów w pokrywach komór wodnych powinny zapewniać dostęp do rozwalcowania rurek, wymiany uszczelek (przy mocowaniu przesuwmym rurek) lub zaślepienia dowolnej rurki.

W przestrzeniach wodnych powinny zostać umieszczone protektory chroniące przed elektrolityczną korozją komór wodnych ścian sitowych oraz rurek (część X, p. 6.4.2.2).

Co cztery lata skraplacze muszą być, w celu odnowienia klasy, poddane oględzinom stwierdzającym stan techniczny, z udostępnieniem lub demontażem poszczególnych elementów, w zależności od potrzeby.

110