P1070886

76

zajmująca całą szerokość budynku (obecnie przepierzona i podzielona). Fasada zach. dziewięcioosiowa z trójosiowym ryzalitem zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem i podzielonym pilastrami ujmującymi dwustronnie naroża; w pila strach wgłębione płyoiny. W tympanonie na tle kwadratowej płynny ujętej uszakową opaską i odcinkowym gzymsem pełno-plastyczne popiersie męskie, być może Jana Kochanowskiego, tytularnego prepozyta katedralnego, z w. XIX/XX. Przyziemie fasady i pn. elewacji szczytowej boniowane, z gzymsem kordonowym oddzielającym piętro. Okna na piętrze wyższe, w występujących pionowo płycinach, górą ujęte ciągłą opaską obiegającą elewacje (z wyjątkiem gładkiej wschodniej), wyłamywaną nad oknami. Elewacje szczytowe trój osiowe, ze środkową osią zryzalitowaną i zwieńczoną małym przyczółkiem ponad głównym gzymsem. Dach czterospadowy kryty dachówką, nad ryzalitem dwuspadowy. — 1976 w pn. elewacji umieszczone dwie odnalezione płyty z inskrypcjami odnoszącymi się do dziejów budynku: 1. piaskowcowa, późnore-453 nesansowa z datą 1598 (fig. 453), fundowana przez Jakuba Brzeźnickiego, z herbami: Kotwicz Mikołaja Krzyckiego, Prawdzie Jana Latalskiego i Szreniawa Jakuba Brzeźnickiego; 2. zachowana we fragmencie, marmurowa, z profilem z boku świadczącym o jej wtórnym użyciu, z datą 1715, fundowana przez Walentego Arcemberskiego z jego herbem własnym.    ...

DAWNA AKADEMIA LUBRAŃSKIEGO

Położona w pn.-zach. cząści Ostrowa Tumskiego, przy ul. Lubrańskiego nr 1, mieści obecnie Muzeum Archidiecezjalne (w przyziemiu) i Archiwum Archidiecezjalne (w wyższych kondygnacjach).

pewne budowa balkonu ns upadła akademia złączona przez Komisję Edukacji Nai

HISTORIA. Akademia zwana także Collegium Lubranscia-num, fundowana 1518 przez bpa Jana Lubrańskiego (zm. 1520), uposażona przezeń z udziałem króla Zygmunta Starego. Budowa gmachu 1518—30, kontynuowana przez kolejnych bpów: Piotra Tomickiego (1520—25) i Jana Latalskiego (1525— —35), ze środków pozostawionych przez fundatora, pod nadzorem prefektów budowy: kanoników Marcina Święcickiego i Jana Siekierzeckiego oraz wikariusza Jana Sierakowskiego. Wsch. część budynku wzniesiona 1521—22, 1527 dach i prace wykończeniowe. Rozkwit uczelni za pontyfikatu bpa Jana Latalskiego (dzięki profesorom: Janowi ze Stobnicy, Tomaszowi Bedermanowi, Grzegorzowi z Szamotuł i głównie Krzysztofowi Hegendorferowi z Lipska, usuniętemu 1536; wśród wychowanków Jan Struś, lekarz Zygmunta Augusta i burmistrz Poznania, oraz poeta Klemens Janicki). Ok. poŁ w. XVI upadek akademii i jej gmachu, 1553—61 wymagającego remontu. Krótkotrwały ponowny rozkwit z udziałem profesorów: braci Benedykta, Jana i Stanisława Herbestów i Grzegorza z Sambora, zahamowany sprowadzeniem przez bpa Adama Konarskiego jezuitów do Poznania i 1573 otwarciem przez nich szkół. 1571 budynek akademii podupadły na skutek powodzi (zagrożone „filary” i szczyt wymagający naprawy). Na pocz. w. XVII próby podźwignięcia akademii, mi 1619 poprzez statut Jana Rozdrażewskiego wiążący ją ściślej z akademią krakowską. Remonty gmachu 1727—30 i 1737; 1762 pożar dachu, po czym 1763—64 restauracja budynku przez rektora Andrzeja Lipiewiczr pewne budowa balkonu na<