A. OZDOBY 1. BRANSOLETY
Biżuteria jest ta grupą schylkowobrązowych wytworów metalowych, która w zbiorowości domniemanych „importów* nordyjakich na ziemiach polskich plasuje się pod względem liczebności i różnorodności zdecydowanie na
pierwszym miejscu (90,5*) • Nie ulega wątpliwości, że formy jubilerskie, wypracowane na Północy, cieszyły się tutaj znacznym uznaniem i znajdowały wdzięczne pole percepcji. Jak dowodzi zestawienie statystyczne (tabela 3), szczególnym zainteresowaniom odbiorców cieszyły się bransolety, pod którym to określeniem, niezbyt precyzyjnym w aspekcie zastosowania, należy szerzej rozumieć pierścleniowate ozdoby kończyn, a nawet wyjątkowo może ozdoby haszyjne (bransolety taśmowate, pseudospiralne) czy zawieszki (bransolety z podwójnego drutu).
Świadectwem takiego stanu rzeczy jest 256 egzemplarzy zgromadzonych do niniejszego opracowań i a, ujawnionych na 111 stanowiskach archeologicznych, głównie w skarbach (69 stan.), wyraźnie rzadziej w wyposażeniach grobowych (19 stan.), na obiektach nieokreślonego charakteru (14 stan.) lub w postaoi znalezisk pojedynczych (9 stan.).
Ralatywnle obszerny materiał źródłowy ma „czułe* cechy dystynktywnr, umożliwiające prześledzenie procesu genezy, transformacji 1 transpozycji typów, nieraz w całej rozciągłości od archetypu do ogniw epigonalnych.
Omawiając bransolety szeregujemy .1# w dwie odrębne grupy, obejmujące po dwa typy i kilka odmian, których rozwój przebiegał według wspólnych albo zbliżonych prawideł.
Do jednej gruby należą:
1) bransolety z podwójnego drutu,
2) bransolety taśmowate. odeudospiralne, do drugiej grupy natomiast*
3) bransolety z pieczątkowatymi końcami,
U) bransolety nerkowate.