P1520601

znajdują się miofilamenty grube. Stosunek liczby miofilamentów cienkich do liczby miofilamentćw grubych jest tu większy niż w mięśniach szkieletowych (3:1) i wynosi 15:1. Taśmy i ciała gęste (będące odpowiednikami linii Z) umożliwiąją wytworzenie w mięśniu gładkim jednostek kurczliwych, zwanych pseudosarkomerami. Jednostki te ułożone są w wiązki, które biegną

Miofilament cienki Ciało gęste Miofilament gruby

C

Rys. 2.13. Budowa mięśni gładkich: A - komórki mięśni gładkich; B - budowa komórki mięśni gładkich; C - pseudosarkomer w stanie spoczynku; D - pseudosarkomer w czasie skurczu (wg Załuckiego, zmodyfikowany)

skośnie w stosunku do osi długiej komórki. Nieregularnie i przypadkowo rozmieszczone wiązki sprawiają, że mięśnie gładkie nie wykazują poprzecznego prążkowania. W obrębie każdego pseudosarkomeru, cienkie i grube miofilamenty są ułożone równolegle do siebie, przy czym główki miozynowe są obecne na całej długości miofilamentu grubego. Budowa cząsteczek miozyny w mięśniach gładkich i szkieletowych jest podobna. Występują w nich jednak inne izoformy łańcuchów ciężkich i lekkich. Podobnie, miofilament cienki zbudowany jest z charakterystycznych dla mięśni gładkich izoform aktyny i tropomiozyny. W przeciwieństwie do mięśni poprzecznie prążkowanych nie zawiera on troponiny. Mimo różnic w organizacji i budowie jednostek kurczliwych, zachodzące w mięśniach szkieletowych wślizgiwanie się nitek aktyny między nitki miozyny leży także u podstaw mechanizmu skurczu mięśni gładkich.