PB250063

Spośród tekstów zaczerpniętych na użytek techniki gier dramatycznych zaleca się w szczególności bajki (por. E. Franzke, 1985). Inscenizacja ich nie wymaga wyuczenia się na pamięć wybranego tekstu, pozwala na improwizowanie przynajmniej niektórych wątków przedstawionego utworu; nie wyklucza także zmiany podstawowej jego fabuły. Ogranicza się tu do minimum inscenizację, polegającą „na mechanicznym ustawieniu wykonawców według koncepcji prowadzącego i recytowanie wyuczonych na pamięć tekstów” (L. Rybotycka, 1976, s. 126). Po prostu nie obowiązują tam żadne sztywne kanony gry dramatycznej.

Osobliwą formą odmiany zabawy w teatr, opartej na własnych lub cudzych tekstach, są także przedstawienia kukiełkowe (por. P. L. New-comer, 1980, s. 387 i n.) i gry symulacyjne o podłożu społecznym, polegające na odtwarzaniu zachowań ludzkich w różnych sytuacjach lub warunkach życia społecznego (por. W. Okoń, 1987b, s. 311-324).

Technika dramy

irakte-/styka rhniki f ramy

Wyjątkowych umiejętności pedagogicznych wymaga zastosowanie techniki dramy w procesie wychowania (por. A. Dziedzic, 1988; H. Machulska i in., 1997; K. Pankowska, 1997; R. N. Pemberton-Bil-ling, J. D. Clegg, 1965; B. Way, 1990). Mówi się o niej zarówno jako sposobie organizowania procesu uczenia się, jak również jako sposobie wielostronnego rozwijania osobowości dzieci i młodzieży, czyli przypisuje się jej niemal w równym stopniu wywieranie wpływu na ich rozwój intelektualny i emocjonalny, jak i społeczno-moralny.

W technice dramy przedmiotem improwizowanej dramatyzacji nie są przeżywane przez jej uczestników ich własne problemy, jak bywa to w przypadku socjodramy. Są nimi przeważnie różnego rodzaju sytuacje konfliktowe, wymyślone lub zapożyczone z literatury. Bliższe zapoznanie się z nimi, łącznie z poszukiwaniem możliwych sposobów ich rozwiązania, umożliwia „pełniejszy proces przygotowania uczestników dramy do pełnienia ról społecznych, a tym samym ich dojrzewania intelektualnego, emocjonalnego i społecznego” (T. Lewandowska-Kidoń, 2001, s. 13). Dzięki temu zastosowana wobec dzieci i młodzieży technika dramy przyczynia się do zmiany ich zachowania i myślenia. Dzieje się tak głównie w wyniku realizacji „własnych idei w akcji, a nie przez bezpośrednią modyfikację „niewłaściwego” zachowania”. Słusznie podkreśla się też, iż technika dramy „jest unikalną artystyczną formą, dostarczającą uczestnikom naukowych doświadczeń niedostęp*