Re exposure of DSC03301

nami i wojskami sprzymierzeńców, natomiast nie posiadali większą) własnej floty (dysponowali głównie okrętami greckich sojuszników) i ich zasoby materialne były ograniczone. Kartagina natomiast ustępowała przeciwnikowi na lądzie; sami Kartagińczycy byli ludem niezbyt licznym i podstawę ich armii stanowili najemnicy! Kartagina miała jednak dulą i znakomitą flotę, posiadała znaczne doświadczenie w działaniach oblężniczych, a ponadto dysponowała dobrze zaopatrzonym skarbem. W przededniu wojny z Rzymem flota wąjenna Kartaginy liczyła co nąjmnięj 130 dużych okrętów, pen ter (pięcioraędowców) i trier. W czasie walk Kartagińczycy zwiększyli flotę do 200-250 okrętów, głównie penter. Flota rzymska nie była jeszcze dostatecznie zorganizowana i opierała się w znacznym stopniu na okrętach Greków italskich.

Bezpośrednim powodem do wojny stało się udzielenie przez Rzym pomocy Mameitynom (.synami Marsa* nazywano dawnych najemników kam pańskich), którzy opanowali Messanę narażając się na konflikt z Hieronem II, władcą Syrakuz. W 264 r. wojska rzymskie przeprawiły się na Sycylię, zajęły Messanę, a po zwycięskim starcia z Kartagińczykami obiegły Syrakuzy. Hieron został zmuszony do kapitulacji i zawarcia sąjuszu z Rzymem, co zapewniało wojskom rzymskim na Sycylii regularne zaopatrzenie w żywność.

Pokonanie Kartaginy było jednak niemożliwe bez posiadania floty. Rzymianie zdobyli się na budowę 100 penter i 20 trier, wzorowanych na okrętach kartagińskich i greckich. Nie midi żadnego doświadczenia w taranowaniu okrętów, czego mistrzami byli Kartagińczycy. Rzymianie zdecydowali się zatem na ulepszenie techniki abordażu bndując na swych okrętach ruchome pomosty, tzw. kruki, przerzucane na okręt nieprzyjacielski. Dzięki nim mogli przenosić żołnierzy na pokład wroga i doprowadzić do walki wręcz, w której mieli zdecydowaną przewagę. Zastosowanie kruków przyniosło flocie rzymskiej pierwszy poważny sukces, jakim było zwycięstwo pod Mylae w 260 r. Konsul rzymski G. Duiliusz uzyskał za to zwycięstwo prawo do triumfu, a w Rzymie wzniesiono kolumnę ozdobioną dziobami zdobytych okrętów (columna rostrata). Kartagińczycy zachowali jednak jeszcze przewagę na morzu i dopiero bitwa u przylądka Eknomos w 256 r. zmieniła sytuację. Była to jedna z największych bitew morskich starożytności, zakończona zwycięstwem Rzymian i uzyskaniem przez nich wyraźnej przewagi na morzu. W tęj sytuacji można było podjąć próbę przeniesienia wojny na teren Afryki. Wyprawa konsula Regułusa zakończyła się jednak niepowodzeniem, a sam wódz dostał się do niewoli i zginął.

Dalsze działania wąjenne koncentrowały się na 8ycylii i nie przyniosły większych sukcesów Rzymianom, którzy mieli wielkie trudności w zdobywaniu do-akonale bronionych miast punickłch. Wojna przeciągała się i nie widać było jąj końca. Rzymianie, którzy kilkakrotnie tracili flotę (często na skutek burzy), zdobyli się na ostatsczny wysiłek finansowy i wybudowali nową flotę liczącą 200 panter. Odniosła ona w 241 r. decydujące swycięstwo u Wysp Egackich, które doprowadziło do zakończenia trwąjącej 24 lata wąjny.

Pertraktacje pokojowe zakończyły się dla Rzymian pomyślnie. Kartagina została zmuszona do zawarcia pokoju; straciła na rzecz Rzymu ewąje posiadłości sycylijskie, zwolniła Jeńców i miała zapłacić w ciągu 10 lat wielką kontrybucję -3200 talentów. Wkrótce potem (238 r. p.n.e.) Rzymianie wykorzystali bunt najemników w Kartaginie, aby zagarnąć podstępnie wyspy Sardynię i Korsykę. W ten sposób powstały pierwsze kraje zależne ad Rzymu paca granicami Italii tzw. prowincje. Były to: Sycylia (z wyjątkiem państwa syrakuzańskiego), Sardynia i Korsyka.

Kartagińczycy nie pogodzili się z klęską i utratą znacznej części swego terytorium. Starali się o lepsze wykorzystanie walorów rolniczych Afryki. Tym celom słutyło m.in. zagospodarowanie doliny rzeki Bagradas. Aby powetować sobie poniesione w I wojnie punicMej straty. Kartagińczycy rozpoczęli systematyczny podbój Hiszpanii, obfitującej w szlachetne kruszce, zwłaszcza srebro. Podboje te prowadził najpierw Hamilkar Barkas, potem jego zięć Hardrahal. Zaniepokojeni ich Buksesami Rzymianie skłonili Hazdrubala do zawarcia układu, na mocy którego granicą wpływów kartagińskich miała być rzeka Iberug (Ebro - 226 r. p.n.e.). Dalsze podboje w Hiszpanii kontynuował Hannibal, syn Hamilkara. Był to jeden z najwybitniejszych wodzów starożytności, nieprzejednany wróg Rzymu. Cechowały go niezwykła energia, śmiałość planów, szybkość decyzji i umiejętność stosowania prawdziwie „punickich* podstępów (Fenicjanie słynęli ze swego sprytu). Podczas gdy Kartagińczycy umacniali swoje panowanie w Hiszpanii, Rzymianie toczyli ciężkie walki z Galami o panowanie nad Niziną Nad-padańską W 223 r. zdołali ostatecznie ich pobić i utworzyć nową prowincję Gallia Cisalpina.

_2. II wojna punicka (218-201 r. p.n.eJ

Tymczasem w Rzymie rosnąca w siły nobilitas nie myślała rezygnować z dalszych podbojów. Zawarcie przez Rzym przymierza t hiszpańskim miastem Sa-gunt, które leżało na południe od rzeki Ebro, stało się powodem wybuchu II wojny punickiej (218-201 r. p.n.e.). Była to nąjbardziąj ciężka i krwawa wojna, jaką stoczył Rzym w okresie republiki.

Hannibal rozpoczął walkę ząjmując i niszcząc miasto Sagunt. Przebieg wojny był dla Rzymian zupełną niespodzianką. Wódz kartagiński zdecydował się bowiem na przejście przez Pireneje i Alpy wraz z liczącą około 60 tysięcy żołnierzy armią. Przejście przez Alpy było bardzo ciężkie, na górskich oblodzonych ścieżkach zsuwali się w przepaść ludzie, zwierzęta i sprzęt wojenny. Armia stopniała do połowy, Hannibal przeprowadził tylko 20 tysięcy piechoty i 6 tysięcy jazdy. Wódz kartagiński wybrał jednak przejście przez Alpy zupełnie nieznane Rzymianom, dzięki czemu całkowicie zaskoczył przeciwnika.

Wiosną 218 r. p.n.e. Hannibal pojawił się na terenie Galii Przedalpąjskiąj, niedawno podbitej przez Rzym; uzupełnił tutąj swe siły oddziałami Galów, którzy nie chcieli pogodzić się z rzymskim panowaniem. Hannibal wkracząjąc na teren Italii liczył na całkowite rozbicie federacji italskiej i odstąpienie ogółu

i

443