Re exposure of DSC03315

Wezuwiusz. Przywódcą i organizatorem buntu był Spartakus, utalentowany stawicie] wojowniczego plemienia Traków. Wyróżniał się niezwykłą siłą, mi umysłu i wysokim poziomem kultury. Spartakus został nauczycielem u tanku w szkole Batiatusa.

Zgromadzeni na Wezuwiuszu niewolnicy wybrali na wodzów - obok Sp*^ kasa - Kriksosa i Ojnomaosa, których pochodzenie jest nieznane. Grupka wstańców powiększała się szybko, przybywali doń zbiegli niewolnicy I - jg mówi Appian — Judzie wolni z pól”, tzn. zrujnowani chłopi. Wezuwiusz nił się w twierdzę powstańców, których armia urosła do 10 tysięcy ludzi. 8ui się oni postrachem wszystkich bogatych ludzi w Kampanii. Spartakus zdołaj pokonać lokalne oddziały rzymskie; w 73 r. p.n.e. wysłano przeciw niemu rep. lamą armię pod wodzą propretora Klaudiusza Glabera. Obiegł on powtUleh na górze Wezuwiusz zagradzając im jedyną drogę zejścia. W tej krytyczno sytuacji wódz niewolników wykazał wyjątkową przytomność umysłu i pomysłu, wość. Rozkazał spleść z gałęzi dzikich winorośli drabiny i spuścić je ze skały* przepaść. Po tych drabinach zsunęli się wszyscy powstańcy, tylko jeden zginą! przy zejścia. Wojska Spartakusa znalazły się niespodziewanie na tyłach przeciwnika i błyskawicznie go zaatakowały. Armia Klaudiusza została rozbita, cala Kampania znalazła się w rękach powstańców. Przyłączyli się do nich nie tylłu zbiegli z mąjątków ziemskich niewolnicy, ale także ubodzy chłopi. Ten scgusz niewolników z wołną ludnością wsi jest charakterystyczną cechą powstania Sper takusa, wyróżniającą je spośród wcześniejszych buntów.

Strata Kampanii była szczególnie dotkliwym ciosem dla rządzącej oligarchą tu bowiem koncentrowały się najbardziej dochodowe posiadłości nobilów. Wysiane przeciw Spartakusowi nowe wojska zostały przez niego pobite w otwartym polu. Armia powstańców wciąż rosła, w ich rękach znalazła się cała południowa Italia, zagrożony był sam Rzym. Spartakus jednak ani nie zamierzał atakować stolicy, ani organizować nowego państwa na terenie Italii. Jego plany były raniej utopijne niż przywódców powstań sycylijskich. Marzył on o tym, żeby praęjfc przez Alpy i wyprowadzić wojaka do ojczystych krąjó w wolnych: Galii, Germanu czy Tracji. Plan ten wprawdzie zapewniał wolność tylko tym niewolnikom, którzy opuszczą Italię, za to był w miarę realny. Projektom tym sprzeciwiły «t jednak wojska Kriksosa, które domagały się pozostania w Italii, wywłaszczenia właścicieli ziemskich i marszu na Rzym.

Przyczyny rozbieżności poglądów obu wodzów nie są całkowicie jasne. Wydaje aię, że ważniejszy od różnic plemiennych był odmienny skład socjalny ich wojsk. W oddziałach Kriksosa było zapewne wielu wolnych chłopów, którzy pragnęli pozostać w Italii i otrzymać siemię. Wojsko Kriksosa odłączyło się sd Spartakusa. W wyniku tego fatalnego kroku poniosło ono zupełną klęskę w starciu z armią konsulów (72 r. p.n.e.). Spartakus znalazł się w sytuacji krytycznej-Zdołał jednak w dwóch bitwach pokonać po kolei obu konsulów i wkroczył do Galii PrzedaJpąjskiej. gdzie pobił wojska namiestnika prowincji. Zdawało się, że droga przez Alpy stoi przed nim otworem. Tutąj jednak nastąpił ntesjw dziewany zwrot w planach powstańców. Spartakus zrezygnował z przepraw

Pupiernw marmurowa Pomprjuaza Wielkiego

przez Alpy i zdecydował się wrócić na południe Italii. Przyczyną tej decyzji były prawdopodobnie trudne warunki geograficzne. Sama przeprawa przez Pad wymagała odpowiednich środków transportu, a przejście przez Alpy w zimie było niemożliwe.

Rozporządzając liczną (co nąjmniąj sześćdziesięciotysięczną), zdyscyplinowaną i dobrze wyćwiczoną armią Spartakus rozpoczął marsz na południe. Mieszkańcy Rzymu przeżywali okres wielkiej trwogi, którą można tylko porównać z paniką z czasów wqjny z Hannibalem. Obawiano się, te wojska niewolnicze uderzą na Rzym. W tej sytuacji senat udzielił nadzwyczajnych pełnomocnictw pretorowi Markowi Licyniuszowi Krassusowi. Ciesząc się sławą najbogatszego człowieka w Rzymie pragnął Krassus zyskać również sławę dowódcy. Zmobilizował on wielkie siły przeciw Spartakusowi (10 legionów) i stosując jak najbardziej drastyczne środki (m.in. decymację jednej z kohort) przywrócił dyscyplinę w armii. Wojska Spartakusa po dotarciu na południe Italii zamierzały przeprawić się na Sycylię, niestety plan ten się nie udał. Zawiodła obiecana pomoc cylicyj-skich piratów, a podjęta próba przeprawy zakończyła się fiaskiem. Tymczasem na pomoc Krassusowi przybył z Hiszpanii Pompej usz, a także w Brundizjum wylądowała armia namiestnika Macedonii. Krassus odciął wojska Spartakusa na półwyspie Brucjum pasem fortyfikacji, przez które jednak armia niewolnicza zdołała się przebić. W 71 r. p.n.e. w Apulli, blisko Brundiąjum, doszło do decydującej bitwy między wąjakami Spartakusa i Krasausa. Armia niewolnicza mimo niezwykłego męstwa poniosła klęskę. Ranny Spartakus walczył bohatersko, padł rozsiekany na kawałki tak, że zwycięski wódz nie mógł po zakończonej bitwie

471