rogownica

Cerastium • rogownica Caryophyllaceae

Cerastium alpinum ssp. lanatum Europa, Chiny, syn. C. yillosum    Ameryka Pn.

rogownica alpejska

Miękkie, gęste kobierce wysokości do 5 cm. Łodygi cienkie, ścielące się, rozgałęzione. Liście jajowate, długości do 2 cm, pokryte obfitym, miękkim owłosieniem, nadającym roślinie sreb-rzystozieloną barwę. Pędy kwiatowe nieregularnie rozgałęzione, wyrastają 5-7 cm ponad liście. Kwiaty białe, pięciopłatkowe, rozwijają się w maju-czerwcu. Po przekwitnieniu należy wyciąć pędy kwiatowe, aby odsłonić liście, które są głównym atutem tej odmiany.

Najładniejsza rogownica, o powolnym wzroście, bardzo przy datna do dywanowych kompozycji na skarpach i tarasowych skalniakach. Dobrze rośnie na podłożu lekkim, próchnicz-no-gliniasto-żwirowym, ubogim w wapń i średnio wilgotnym Stanowisko słoneczne. Mrozoodporność wystarczająca.

Rozmnażanie przez podział lub ukorzenianie płonnych (nie kwitnących) pędów w lipcu i sierpniu.

Cerastium latifolium    Alpy, Apeniny, Tatry

rogownica szerokolistna

Roślina o zmiennym wyglądzie. Wiosną tworzy zwarte poduszki wysokości 2-4 cm. Liście owalne, lekko wklęsłe, szarozielone z miękkim, białym owłosieniem, zebrane w nibyrozetki średnicy 3-4 cm. Przed kwitnieniem rozetki wydłużają się, tworząc luźne darnie, a nowe liście są lancetowate i mniej owłosione. Pędy kwiatowe wysokości 10-15 cm, rozgałęzione w górnej części. Kwiaty typowe, białe, średnicy ok. 1,5 cm, pojawiają się w maju czerwcu.

Rzadko spotykana na skalniakach, a bardzo piękna rogownica, szczególnie wiosną i jesienią (gdy nie kwitnie). Wymagania glebowe skromniejsze od C. alpinum. Zadowoli się suchym i jałowym podłożem, ale przepuszczalnym i zasobnym w wapń. Stanowisko słoneczne. Aurę zimową znosi bez zastrzeżeń.

Rozmnażanie jak C. alpinum. Dobrze ukorzeniają się boczne odgałęzienia (bez kwiatów) oderwane od grubszych łodyg.

C. tomentosum var. columnae