Rozp M Jarosz

Proces rozpuszczania w stężonym kwasie siarkowym może być 'procesem złożonym. Zewnętrznym przejawem takiej reakcji może być rozgrzewanie się roztworu, wydzielanie gazów, ściemnienie, zesmolenie próbki.

Dla oceny rozpuszczalności przyjmuje się umownie proporcję pomiędzy substancją rozpuszczoną a rozpuszczalnikiem. Uznaje się, że związek jest rozpuszczalny w danym rozpuszczalniku wtedy, gdy tworzy z nim homogeniczną ciecz. Wynik testu jest także pozytywny, jeżeli badana substancja ulega przemianie w rozpuszczalniku (dotyczy to zwłaszcza stosowania stężonego kwasu siarkowego) do produktów o odmiennych własnościach niż związek wyjściowy.

1.    Wykonanie prób rozpuszczalności

Do przeprowadzenia prób rozpuszczalności przyjmuje się umownie następujące proporcje: 0,1 g substancji stałej (sproszkowanej) lub 0,2 cm³ cieczy oraz 3 cm³ rozpuszczalnika. Jeżeli badany związek jest ciałem stałym należy go dokładnie rozdrobnić np. w moździerzu. W przypadku cieczy próbkę odmierza się za pomocą pipety lub kalibrowanego wkraplacza. Próbki umieszcza się w małych probówkach. Dodaje się odpowiedniego rozpuszczalnika i po zatkaniu probówki korkiem wstrząsa i obserwuje efekt.

2.    Podział związków organicznych na grupy rozpuszczalności

W tabeli 1 podano ogólny podział związków na grupy, w zależności od efektu rozpuszczenia w podanych rozpuszczalnikach.

3