rośliny III (8)

Rokitnik zwyczajny

I Upiwphae rhamnoides

Jest dość dużym krzewem, głęboko się zakorzeniającym, osiągającym 3,5 m wysokości. Jego rózgowato pędy wyglądem przypominają wierzbę. Starsze gałęzie maja liczne, długie i ostre ciernie. I ance-towate liście, od 2 do 7 cm długości, umieszczone sq na pędach skrę-tolegle. Kora rokitnika u młodych okazów jest bladozielona, u starszych ciemnobrązowa, spękana i luskowata. Kwiaty żółtawe, roz-dzielnopłciowe; męskie, siedzące, zebrane są w krótkie, kłosowate kwiatostany, żeńskie - w grona. Rokitnik kwitnie w kwietniu i maju. Owoce są wielkości ziarna grochu, jajowate, o barwie pomarańczowej, dojrzewają we wrześniu i październiku. Zawierają znaczne ilości kwasów organicznych, garbniki oraz witaminy <A, C, E, F i P). Rokitnik zwyczajny rośnie na naturalnych stanowiskach jedynie nad brzegiem Bałtyku. Wydaje wiele odrostów korzeniowych tworzących zarośla, dzięki czemu utrwala piaszczyste, lotne wydmy. Bardzo często jest sadzony w parkach i ogrodach w miastach, na stanowiskach piaszczystych i żwirowych.

W starożytnej Grecji rokitnikiem karmiono konie, aby ich sierść była błyszcząca, stąd nazwa rodzajowa (hippos = koń, phaos = błyszczący). Rokitnik zwyczajny jest rośliną leczniczą, pozyskiwaną jedynie z hodowli. Zbiór jest dość trudny ze względu na zwarty pokrój krzewu i ostre ciernie oraz mocne przytwierdzenie owoców, które przy zrywaniu rękami dość łatwo ulegają rozgnieceniu. Świeże owoce przerabia się na konfitury, marmoladę lub syrop. Stosowane są jako środek uzupełniający niedobór witamin bądź zapobiegawczo dla ochrony przed infekcjami. Wykazują również działanie przeciw-miażdżycowe i opóźniają proces starzenia.

23