S5001335

32

33

Dlatego ważne jest, aby od początku oczekiwania wobec młodego człowieka nie były zbyt wyśrubowane, żeby nie na-stawiać się na szybkie zmiany oraz mieć na uwadze jego wiek, osobowość, zdolności, stopień rozwoju i możliwości.

Janek ma 14 lat i powtarza rok. Jego zachowanie na lekcji rzuca się w oczy, poniewat nie potrafi samodzielnie pracować i ciągle przerywa innym. Wygląda najwytej na 12/13 lat. Nie wszedł jeszcze w okres dojrzewania i ciągle jest dzieckiem. W jego przypadku wiele interwencji okazałoby się bezsensownych, poniewat osobista dojrzałość chłopca nie odpowiada dojrzałości przeciętnego nastolatka w jego wieku. Zachowuje się on o wiele bardziej dziecinnie. Przyczyny jego impulsywnego postępowania na pewno będą inne nit u dzieci, których dojrzałość jest zgodna z ich wiekiem.

Przy wszystkich krokach i środkach, jakie podejmują rodzice, ważne jest, by ufali swojej ocenie sytuaq'i i intuicji, bo to oni najlepiej znają własne dziecka

1. Zawsze koncentrujcie się na tylko jednym problemie. Nigdy nie pracujcie ze swoim dzieckiem równocześnie nad kilkoma problemami. Zdefiniujcie trudności bardzo dokładnie i bądźcie w pełni świadomi, co chcecie zmienić. Zarzucanie dziecku, że jest niesforne, sprawia, iż popada ono w konflikty i zamyka się. Uogólnienia tego rodzaju nie mają sensu.

Nie mówcie: „Z niczym sobie nie radzisz, Zuzanno*. Oceńcie zachowanie:

Zuzanna nie odrabia zadań domowych.

Nie słucha, co się do niej mówi.

Szybko się denerwuje z powodu błahostek.

Ibdczas prowadzonych przeze mnie zajęć terapeutycznych często zastanawiam się nad tym, jakie mogą być przyczyn* takiej złości u moich podopiecznych, i chciałbym mieć tyle czasu, aby móc dokładnie zapoznać się z sytuacją rodzinną, szkolną i charakterem danego dziecka. W praktyce - tego czasu mimo wszystko często brakuje. Jednak latorośl sygnale żuje przez swoje zachowanie, że potrzebuje natychmiastowe-go wsparcia. Czasami niezbędna jest dodatkowa profesjonat na pomoc. Często jednak już mały krok potrafi załagodzi! trudną do rozwiązania sytuację. Na szczęście prawie wszys® kie dzieci umieją podchodzić do swojej osoby w zdrowy spo sóh Mają w sobie wiele cech pozytywnych, które warto pielęgnować, bo pomagają im albo znaleźć samemu wyjście, albo zaakceptować jakąś propozycję „z zewnątrz”.

Jak można zmienić zachowanie dziecka

Nie ma ani doskonałych dzieci, ani doskonałych rodzięffl Fbciechy oczywiście nie zawsze zachowują się tak, jak chcieli-by ich opiekunowie. Kiedy rodzicom nie od razu udaje sięwpły nąć na postępowanie swojego syna lub córki, to reagują często frustracją, działają bezmyślnie i niepewnie. Dzieci agtew ne i buntownicze wywołują też prawdziwe poczucie strachu.

W czasie moich zajęć terapeutycznych często doświadcza takich sytuacji, że rodzice siedzą przy stole, a dziecko bieg) po biurze, wszystkiego dotyka i przy wszystkim majstruje Nawet kiedy zostaje wyraźnie poproszone, by usiadło obolj albo czymś się pobawiło, nie reaguje, tylko dalej używa rze czy, które nie są jego.

Rodzice, wprawdzie zakłopotani taką sytuacją, nie potu fią - jak się wydaje 1 pokierować własnym dzieckiem.

Jak sobie poradzić z agresją... - 3