s526

526 Poznaj Linux

cza urządzenie, ale pozwala traktować je tak jak plik archiwalny. Wykonując kopię na dyskietce zazwyczaj podajemy opcję m informującą tar, że archiwizowany plik musi zostać podzielony między kilka dyskietek.

łttar -cvzMf /dev/fdO <lista plik.ów>

W trakcie tworzenia kopii Lar informuje nas, kiedy należy włożyć do stacji nową dyskietkę. Aby nie mieć problemów z przyszłym odtwarzaniem zarchiwizowanego pliku, warto dyskietki ponumerować.

PATRZ RÓWNIEŻ

♦    Więco) informacji o tym jak formatować i montować w systemie dyskietki I systemy plików znajduje się w rozdziale 7.

*    Więcej informacji na temat poloconia tar znajduje się w rozdziale 31.

Wykonywanie kopii na czytnikach podłączanych do komputera

Jeśli zamierzamy korzystać z przenośnego czytnika podłączonego do kontrolera stacji dyskietek, musimy ustalić, jaki plik urządzenia będzie go obsługiwał. Zazwyczaj czytniki taśm dzielą się na dwa rodzaje: przewijające (ang. rewindable, obsługiwane przez pliki /dev/rfto, /dev/rftl, /dev/.• ^rt2 itd.) i nieprzewijające (ang. non-rewindahle, obsługiwane przez pliki /dev/nrftO, /dev/nrftl, /dev/rftZ itd.). Pierwsze automatycznie przewijają taśmę do początku po zakończeniu zapisu, dlatego najlepiej korzystać z nich, gdy mamy zachować tylko jeden plik archiwalny. Czytniki nieprzewijające pozwalają natomiast na umieszczenie na taśmie kilku plików archiwalnych.

Przyjrzyjmy się następującemu poleceniu:

Utar -cvzf /dev/rftO /usr/doc

Tak poinstruowany program tar tworzy spakowane archiwum znajdującego się w systemie dokumentacji Red Hat Linuksa. Jako ze czytnik taśm jest czytnikiem przewijającym taśmę do początku zaraz po wykonaniu archiwum, próba jakiejkolwiek ponownej archiwizacji na tej samej taśmie spowoduje zamazanie zawartości starego archiwum (dlatego trzeba starannie opisywać zapisane tym sposobem taśmy). I na odwrót, wykorzystanie nieprzewijającego czytnika taśm pozwoli umieścić na jednej taśmie kilka archiwizowanych plików:

łtar cvzf /dey/nrftO /ust/src

Tym poleceniem utworzyliśmy zarchiwizowaną kopię kodu źródłowego systemu. Zakładając, że mamy jeszcze dość wolnego miejsca na taśmie, możemy ponownie skorzystać z polecenia tar i zapisać na taśmie kolejny plik archiwalny:

#tar -cvzf /devnrftO /usr/lib