SAM@19

71

Media, nowe media, definicja medium

■    pojawia się niezbędny element zakwalifikowania danej działalności do szeroko rozumianej prasy („periodyczne tworzenie i rozpowszechnianie... zawartości”);

■    zachowano pełną otwartość, jeżeli idzie o wymiar materialny („niezależnie od środków i technik ich przenoszenia”), uwzględniając jedynie otwarty katalog możliwych form utrwalenia i przekazu zawartości.

Tabela 5. Definicja mediów w dwóch zaleceniach Komitetu Ministrów RE

R (99) 15 (1999 r.)

CM/Rec (2007) 15 (2007 r.)

.Media drukowane oraz radio i telewizja"

.Pojęcie »mediów« odnosi się do podmiotów odpowiedzialnych za periodyczne tworzenie i rozpowszechnianie informacji i innej zawartości, za którą ponoszona jest odpowiedzialność redakcyjna, niezależnie od środków i technik ich przenoszenia, przeznaczone do odbioru i zdolne do wywierania wyraźnego wpływu na szeroką publiczność. Może to obejmować m.in. media drukowane (gazety, czasopisma) i media rozpowszechniane za pośrednictwem sieci komunikacji elektronicznej (radio, telewizja i inne linearne audiowizualne usługi medialne), internetowe serwisy informacyjne (jak np. internetowe wydania gazet czy biuletynów) oraz nielinearne audiowizualne usługi medialne (takie jak telewizja na żądanie)".

Uzupełnienie tej definicji o istotne rozgraniczenie między medialnym i poza-medialnym działaniem komunikacyjnym wprowadziła zorganizowana przez Radę Europy w 2009 r. I Konferencja ministrów odpowiedzialnych za media i nowe usługi komunikacyjne. Stwierdziła ona, że zmiany społeczne i technologiczne powodują zmianę kształtu (i definicji) mediów elektronicznych. Za działalność medialną, a także, jak to nazywa RE, „podobną do medialnej” należy zatem uznawać wszelkie formy działalności - niezależnie od stosowanej technologii - które 1) realizują te same cele, co media (wywierać wpływ na opinię publiczną, dostarczać wiadomości, informacji lub dostępu do informacji, analiz i opinii; określić agendę debaty publicznej; animować debatę publiczną; tworzyć lub promować określone wartości; dostarczać rozrywki; generować dochody; bądź, „co pewnie najczęstsze, kilka z tych celów jednocześnie”), a równocześnie 2) nie są „nowymi formami komunikacji osobistej, których nie można uznać za komunikowanie masowe podobne do medialnego” (Council of Europę, 2009). Formy te, dodajmy, są pozbawione cech działalności medialnej o charakterze zarówno funkcjonalnym (realizowanie wyżej wymienionych celów), jak i formalnym (np. periodyczność działania; stosowanie metod pracy redakcyjnej oraz przyjmowanie odpowiedzialności redakcyjnej za upowszechniane treści).

Silnie podkreślono też tutaj wymiar instytucjonalny i funkcjonalny, jak również element tworzenia treści. Wynika z tego natomiast, że mocno na wyrost jest nazwa