Scan0032 (14)

„Słyszałaś, co ludzie gadają, prawda?”

.Recenzja Pięknej i Drania pojawiła się w „Dzienniku Wieczornym” w środę. Komentarze typu „płaska fabuła”, „mało błyskotliwa gra”, „zbyt magiczne, aby mogło się udać”, „niewpadające w oko kostiumy” łatwo było wyśmiać, zwłaszcza gdy porównywaliśmy je z innymi recenzjami krytyków teatralnych. Od nich dostaliśmy pochwały typu: „wspaniałe dekoracje i kostiumy”, „piękna magiczna parodia”, „zmuszające do myślenia, ale nie na siłę moralizatorskie” czy „zabawna gra aktorów”.

-    Zastanawiam się, jak długo tym razem uda mu się utrzymać posadę - zakpił Tonio i roześmiał się głosem, w którym było tyle samo rozbawienia, co niegodziwości.

-    Ostatnio nie stracił pracy - sprostował Max. -Sam odszedł.

-    Ale straciłby, gdyby nie zdecydował się odejść.

Max zerknął na niego znad sałaty, którą przyrządzał. Gruszki, orzechy laskowe i błękitny ser pleśniowy.

-    Skoro tak mówisz.

-    To idiotyczne - rzekł Nicholas znad wertowanych gazet. - „Mało błyskotliwa gra”? Litości. Myślę, że byłem świetny.

-    Skoro tak mówisz - powtórzyłam tekst Maxa, trącając stopą stopę Nicholasa. Łucja zachichotała. Ale Nicholas wiedział, że żartuję, ponieważ, prawdę mówiąc, sama uważałam, że był świetny. Nie tylko na scenie. Oczywiście, można to uznać za tendencyjne z mojej strony.

Jakkolwiek recenzja Majora wpłynęła na jego własną karierę zawodową, nie miała dość mocy, aby wpłynąć na naszą publiczność. Widownia pękała w szwach. Bilety były wyprzedane i ludzie wpisywali się na listy oczekujących. Aby zapanować nad sprzedażą biletów, Max został zmuszony do zakupu lepszego programu komputerowego, a potem również nowego komputera, który współpracował z nowym programem. Łucja poszła z nim na te zakupy i ubili niezły interes w Omar’s Office Imperium. Kiedy przynieśli do domu wielkie pudła i pełne torby wypchane mniejszymi pudełkami, zawierającymi niezliczoną ilość poskręcanych kabli i kabelków, wskazałam tylko stosy zakupów na stole w jadalni i powiedziałam:

-    Łucja, jak zdołasz się w tym wszystkim połapać?

Łucja podniosła głowę znad sterty kabli.

-    Persja, nie wiem, o czym mówisz. To dziecinnie proste. Za pół godziny wszystko będzie na miejscu.

Przewróciłam oczami, a ona popatrzyła na moją sceptycznie zwieszoną głowę i tylko syknęła „tsk”, po czym wróciła do rozpakowywania sprzętu.

Syknęłam „tsk” do siebie w duchu i poszłam zająć się programami, które nie wymagały aż tak skomplikowanej maszynerii. Prosta, przyjemna ręczna robota. Pierwsze egzemplarze programów były już mocno zużyte. Cowieczorne tłumy na widowni wymagały większej liczby kopii niż trzy, aby każdy mógł zapoznać się z programem do przerwy.

5 - Mrok kwiatów 65