sca kek
9

Oto najistotniejsze z nich:

•    Problemy wielu dzieci z dysleksją nie są dla szkół najważniejsze. A ponieważ nadal głównym inicjatorem wizyt uczniów w poradniach są pedagodzy szkolni i nauczyciele zdający sobie sprawę, iż mogą oni otoczyć opieką ograniczoną liczbę dzieci (ze względu na swoje możliwości kadrowe), do placówek tych trafiają przede wszystkim uczniowie ze znacznymi trudnościami w nauce. Drugą grupę, niekiedy powiązaną z pierwszą, stanowią dzieci z poważnymi zaburzeniami zachowania. Wśród takich uczniów często nie mieszczą się ci z dysleksją.

•    Zdarza się też, że rzeczywiste problemy ucznia bywają wstępnie niewłaściwie rozpoznane z następujących powodów:

Uczniowie z zaburzeniami percepcji słuchowej oraz ze słabszym rozwojem funkcji językowych postrzegani bywają przez nauczycieli jako mniej zdolni, ale jeśli obserwowane u nich trudności nie powodują zagrożenia drugorocznością i nie są przyczyną znacznych trudności wychowawczych, „pozostawia się ich w spokoju”.

•    Bagatelizuje się niepoprawne pisanie uczniów, u których dysleksją jest spowodowana głównie dysfunkcją rozwojową analizatora wzrokowego, mających przy tym ponadprzeciętne możliwości intelektualne, aktywnych na lekcjach, posługujących się bogatym słownictwem, posiadających umiejętności logicznego i twórczego myślenia. Dzieci te łatwo i szybko przyswajają sobie informacje docierające do nich za pomocą słuchu. Mają wiele zalet, dzięki którym uzyskują dobre i bardzo dobre oceny.

=3) • Zdarza się, że dzieci żyjące w rodzinach ^0 wykazujących dużą troskę o ich postępy |H w nauce, długo ukrywają, że mają trudności. ^ Ich rodzice bardzo dbają o to, aby wywiązy-wały się z obowiązków szkolnych: miały od-9 robione lekcje, czyste zeszyty, były przygo-fS towane do sprawdzianów. Odbywa się to |flRsto ogromnym nakładem pracy zarówno MHPeznia, jak i rodziców. W takiej sytuacji na-| uczycie! przez dłuższy czas może odnosić

wrażenie, żc dziecko lepiej radzi sobie w nauce niż dzieje się to w rzeczywistości Jeili do tego dochodzi przekonanie rodziców, że dysleksją to problem wstydliwy, nie szukają oni pomocy specjalisty.

Dlaczego dzieci trafiają w końcu do właściwej poradni i często okazują się dyslektykami?

W sytuacji, kiedy panuje duża konkurencja na rynku pracy, szansą na jej uzyskanie są coraz wyższe kwalifikacje. Zwiększa się liczba uczniów, którzy pragną kontynuować naukę. Przy występujących trudnościach będących skutkiem dysleksji, bez odpowiedniej opinii wspierającej, wydanej przez poradnię, byłoby to niemożliwe. Sytuacja wymusza więc potrzebę udania się do specjalisty.

Jednak w przypadku uczniów starszych zaburzenia funkcji percepcyjno-motorycz-nych (odpowiedzialnych w tym okresie nauki głównie za problemy z poprawnym pod względem ortograficznym pisaniem), zazwyczaj idą w parze z zaniedbaniem dydaktycznym, manifestującym się słabą znajomością zasad ortograficznych i brakiem właściwie prowadzonych ćwiczeń. Stąd też wielu nauczycieli niechętnie podchodzi do opinii o dysleksji czy dysortografii uzyskanych w okresie zbliżających się sprawdzianów kompetencji czy egzaminów gimnazjalnych lub maturalnych. Uważają oni, że opinie te mają na celu głównie usprawiedliwienie występujących trudności, nie są zaś (mimo zawartych w nich wskazówek) inspiracją do pracy nad złagodzeniem tych problemów.

Myślę, że takie postawy nauczycieli nie są pozbawione racji.

Mgr AU NA SZYMANIAK - pedagog w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 7 w Poznaniu