s050 (2)

wy mojemu koledze, który od lat chciał się nauczyć tej techniki. Kiedy wreszcie trzymał w rękach właściwe narzędzie, nic nie było w stanie go powstrzymać. Pomimo że robił to w sposób o wiele mniej efektywny od właściwego, w momencie, w którym był już na granicy załamania, udało mu się rozniecić ogień. Nie licz na to, że odniesiesz dokładnie taki sam sukces przy swojej pierwszej próbie. Musisz nauczyć się wykonywać przyrząd i opanować technikę niecenia. Pamiętaj, żeby na wszystkich etapach wykorzystywać całą swoją energię. Jeżeli zastosujesz odpowiednie połączenie gatunków drewna, dobrze wykonasz przyrząd do niecenia, opanujesz właściwą technikę i będziesz z uporem dążył do osiągnięcia celu, to na pewno odniesiesz sukces.

Świdry ogniowe

Istnieją dwa podstawowe typy świdrów ogniowych - świder obracany za pomo-cąłuku (łuk ogniowy) i świder ręczny. Jak sama nazwa wskazuje, ich użycie polega na wierceniu jednym kawałkiem drewna w drugim, pod kątem dziewięćdziesięciu stopni do słojów. Różnica między nimi polega na tym, że drugi z nich jest wprawiany w ruch obrotowy przez zwykle przesuwanie świdra między dłońmi przy wykorzystaniu masy znajdującego się na nim koła zamachowego. Cały sekret polega na uzyskaniu właściwej proporcji między obrotami świdra a naciskiem skierowanym ku dołowi. To jest coś, co zaczyna się wyczuwać dopiero po jakimś czasie i co w dużym stopniu zależy od rodzaju drewna oraz zastosowanej techniki.

Łuk ogniowy. Jest to najczęściej stosowana metoda niecenia ognia przez pocieranie. Swoją popularność zawdzięcza temu, że zdała egzamin w wilgotnych warunkach, była bowiem powszechnie stosowana przez Indian zamieszkujących środkową część kanadyjskiej Arktyki. Byłaby idealna do wykorzystania w warunkach przetrwaniowych, gdyby nie fakt, że potrzebny jest do niej kawałek mocnego sznurka, który nie zawsze jest pod ręką.

Przy zastosowaniu każdej metody niecenia ognia przez pocieranie stracisz czas i cenną energię próbując wyczarować ogień z niewłaściwego rodzaju drewna. Poniżej wymienione są gatunki drzew najlepiej nadające się do użycia przy zastosowaniu techniki łuku ogniowego. Lista ta oczywiście nie jest kompletna, potrzeba by bowiem całego życia, żeby przetestować wszystkie możliwe kombinacje. Zawiera ona jednak gatunki występujące najpowszechniej, których użycie daje największe szanse powodzenia. Przy każdej nadarzającej się okazji powinieneś jednak sam eksperymentować.

Gatunki drzew, których drewno nadaje się do użycia przy zastosowaniu techniki łuku ogniowego

topola osika

jałowiec wirginijski

topola czarna amerykańska

dziki bez czarny* jodła balsamiczna

wierzba*

lipa amerykańska i inne gatunki lip* żywotnik zachodni korzenie topoli amerykańskiej wiąz amerykański

klon polny* sosna wejmutka

juka

leszczyna*

dąb*

wiąz czerwony (Ulmus rubra) jałowiec*

sosna wydmowa (Pinus contorta)

dzika róża*

jawor*

lub rodzaje europejskie, pozostałe zaś to

zdrewniałe żebra kaktusa saguaro topola*

sotol (Dasylirion sp.) cis* brzoza*

korzenie wiśni* cyprys

* Gwiazdką zostały oznaczone gatunki gatunki lub rodzaje amerykańskie.

Bardzo wiele zależy od tego, w jakim stanie jest drewno wybrane przez Ciebie do niecenia ognia. Świeże jest zbyt wilgotne, spróchniałe po prostu kruszy się w rękach. Musisz znaleźć martwe drzewo, w którym nie rozwinęły się jeszcze procesy rozkładu. Tylko czasem możesz znaleźć takie drewno na ziemi. Najlepszym materiałem są wiszące, uschnięte już, złamane gałęzie lub ich kikuty, które stercząz pni. Taki materiał można znaleźć również w młodnikach, jeśli drzewa zostały uszkodzone przez zwierzęta lub dotknięte przez suszę.

Kiedy trafisz na dobre drewno, nie będziesz musiał używać noża, żeby oddzielić potrzebny Ci kawałek. Powinno ono pęknąć gwałtownie, ale niezbyt łatwo. Sprawdź, czy nie jest wewnątrz spróchniałe, próbując je złamać. Powinno być mocne, nie za twarde i niezbyt miękkie, takie, by można było obrabiać je nożem.

Jeżeli już znajdziesz odpowiedni kawałek drewna, co zapewne nie uda się od razu, musisz go dokładnie obejrzeć. Doświadczony człowiek lasu już na pierwszy rzut oka będzie wiedział, jak ma uformować znaleziony konar. Jego praca polega na uwolnieniu kształtu, który jest od dawna w tym drewnie zaklęty. Używając krzemiennych narzędzi lub noża wystrugaj z drewna elementy świdra. Jeżeli rozsądnie wybrałeś surowiec, to poszczególne części powinny być od razu zbliżone do właściwych rozmiarów i ich obróbka będzie wymagała niewielkiego nakładu pracy. Świder ma mieć ok. 20-25 mm średnicy i ok. 20 cm długości (każdy koniec zastrugaj na grubość palca). Bardzo ważne jest, żeby był prosty i miał idealnie cylindryczny kształt. Koniec, który obraca się w gnieździe podstawy, powinien być tępy, żeby wytworzyć maksymalne tarcie, podczas gdy przeciwległy musi mieć ostre zakończenie ograniczające tarcie z elementem dociskowym. Podstawę wykonuje się z tego samego drewna co świder. W tym celu zestrugaj gałąź z trzech stron, tak by powstała deska na ok. 40 mm szeroka, 5 mm gruba i mająca 30 cm długości. Podstawa i świder sąjedynymi częściami zestawu do niecenia przy użyciu łuku ogniowego, które muszą być zrobione ze starannie dobranego drewna.

Każdy rodzaj drewna, jeżeli tylko spełni swoje zadanie, może być użyty do wykonania pozostałych części. Klocek dociskowy można wystrugać z twardego, nawet świeżego drewna. Powinien on mieć od 8 do 12 cm długości, dobrze leżeć w dłoni

51