skan10 (6)

30

V

a gdy wariant HI, to:

Podaj nowe bogactwo waadu Y6 (wpia ilości. ENTER)

e) Następuje kolejny dialog:

Podaj poozątek przedziału spieku (wpis ilości:ENTER)

Podaj koniec przedziału spieku (wpis ilości: ESTER)

Podaj początek przedziału topnika X 1 (wpis ilości. ESTER) Podaj koniec przedziału topnika X 2 (wpia ilości. ESTER)

Ma to na celu ustalanie przedziału poszukiwań pierwiastka, gdyż końcowe równania rozwiązania problemu są drugiego lub trzeciego stopnia.

f)    Z kolei komputer realizuje obliczenia wybranego wariantu namiaru wg podanych założeń, na podstawie wzorów podstawowych i kończy te obliczenia wydrukiem składu nowego naboju, obciążeniem nowego naboju i bogactwem wsadu w nowym naboju lub napisem "Sie ma rozwiązań" czy "Podaj nowe dane". Brak rozwiązań świadczy o nielogicznie podanych z punktu widzenia technologii wielkopiecowej danych lub o pomyłce w ich podawaniu. Po napisie "Czy podań nowe dane", należy wcisnąć przycisk 1, jeżeli tak lub 0, jeżeli nie. Jeśli wciśnie się przycisk 1, operacja dialogów zaczyna się od początku, jeśli przycisk 0 - następuje konieo obliczeń.

g)    Z kolei na ekranie pojawia się napis, czy drukować wskaźniki technologiczne nowego namiaru w formie: "Czy drukować wskaźniki" - należy wcisnąć przycisk 1 (tak) lub 0 (nie) i przycisk ESTER. Jeśli nie, to koniec obliczeń, jeśli tak, na ekranie podawane są takie wskaźniki,

jak:

-    masa żużla z naboju Ckg/nab3,

-    masa surówki z naboju [_kg/nab3,

-    masa jednostkowa żużla £kg/Mg sur3,

-    masa jednostkowa koksu C kg/Mg. sur], następnie:

Skład surówki: Mn,	P, S, PeC	% 3
Skład żużla: CaO,	Si02, MgO,	^n2°3
Zasadowość żużla
71 , CaO	CaO + MgO	; Z3
SiÓ2 • ^ “	Si02

CaO + MgO SiOg + Al3

Na tym obliczenia się kończą. Zadaniem na ćwiczeniach będzie:

-    zapoznanie się z wariantami obliczenia namiarów,

-    zapoznanie się z podstawowymi zależnościami,

-    zapoznanie się z pracą na minikomputerze Meritum,

-    samodzielne obliczanie wszystkich wariantów namiaru,

-    obliczenie na kalkulatorze składu naboju na nowych danych.

e

Ćwiczenie 2

Obliczanie słopni redukcji z wyników analizy chemicznej, badań termograwimełrycznych i wyników analizy gazu

poredukcyjnego

Cel_ ćwiczenia:    podanie sposobów obliczeń stopni redukcji

z różnych badań redukcyjności oraz przeliczenie rachunkowe przykładów.

Wiadomości ogólne. Procesy redukcji tlenków metali, przede wszystkim żelaza, należą, do najważniejszych w wielkim piecu. Zachodzą one zarówno w fazach ciało atałe - gaz, ciało stałe - ciecz, jak i w samych tylko fazach ciekłych. W przedmiocie dotyczącym redukcji stałych tworzyw interesujące są reakcje zachodzące pomiędzy stałymi tlenkami żelaza a gazem reduktorem. Ponieważ głównym reduktorem gazowym w procesie wielkopiecowym je3t CO, przykłady' obliczeń stopni redukcji będą dotyczyły głównie reakcji redukcji stałych tlenków żelaza za pomocą CO i to w temperaturach wyższych od 572°C (845 K).

Reakcje redukcji tlenków żelaza za pomocą CO w ww. temperaturach

w następujący sposób:
3P92O3 "ł" CO ^Ł 2Fe^0^	(2.1 )
Pe^O^ + CO » 3FeO + CO2	(2.2)
PeO + CO n PS + COg	(2.3)

W przypadku trzeciej reakcji w obliczeniach dla uproszczenia przyjmować się będzie stechiometryczne PeO a nie wustyt; W celu określenia zdolności redukcyjnej do oddawania tlenu przez tlenki żelaza, czyste lub zawarte w tworzywach, wykonuje się tzw. próby redukcji. Przepisów na te próby jest wiele, niemniej każda z nich wymaga wprowadzenia współczynnika określającego ilościowo lub procentowo osiągnięty w próbie sten zredukowania tlenków żelaza. Ha ogół współczynnikiem tym jest tzw. stopień redukcji. Najbardziej ogólnie stopień redukcji definiuje się jako stosunek ilości tlenu oddanego przez tlenki żelaza reduktorowi do całkowitej ilości tlenu w próbce tworzywa. W dalszym ciągu tego ćwiczenia podano zależności matematyczne i przykłady obliczeń stopni redukcji z różnych badań.