Samoloty Spitfire z reguły malowane były w sposób deformujący w postaci plam barwnych, których zarys ustalony był odpowiednimi przepisami Air Ministry.
Do sierpnia 1941 r. samoloty pokrywane były od góry farbami w kolorze ciemnozielonym i ciemnobrązowym w tzw. schemacie A i, będącym jego lustrzanym odbiciem, schemacie B. Od spodu malowane były początkowo farbami czarną i białą (lub srebrną) tak. Ze lewa połowa samolotu od osi symetrii była czarna, prawa — biała. Od czerwca 1940 r. zarzucono ten schemat, a samoloty od spodu malowano na kolor „Sky”, będący jasną,
0 kremowym odcieniu farbą szaroniebieską. Równolegle używana była nieznacznie różniąca się odmiana tego koloru — nieco kremowa farba szaro-niebieska, lekko zielonkawa.
Przejściowo używano też schematu malowania czarny-,,Sky”, ale już od stycznia 1341 r. wszystkie nowe samoloty Spttfire malowane były od spodu na kolor „Sky” („błękit nieba”).
W sierpniu 1941 r. zaczęto stosować przy malowaniu samolotów od góry kplor ciemnozielony
1 tzw. szary mieszany (czarny i piały, jak 1:7; średni szary), który z czasem zastąpiony został gotową mieszanką określoną jako „Ocean Grey” („szary morski”). Jednocześnie zrezygnowano ze stosowania schematu malowania B i już do końca II wojny światowej używany był wyłącznie schemat A.
Jednocześnie z wprowadzeniem kamuflażu szarozielonego do malowania samolotów, od spodu zaczęto stosować farbę jasnoszarą.
Samoloty używane w Afryce były malowane inaczej. Pokrywano je plamami ciemnobrązowymi i jasnymi żółtobrązowymi, a od spodu kolorem ..Azure”. który był ciemnoniebieski, lekko szarawy. a pod koniec wojny stał się zbliżony do jasnoniebieskiego. zresztą bez zmiany nazwy.
Ewolucje przechodziły również sposoby malowania znaków rozpoznawczych. Na górnej powierzchni płata malowano najpierw współśrodkowe koła żółto-niebiesko-biało-czerwone. później tylko nie-biesko-czerwone o średnicy niebieskiego 1016 mm i wewnętrznego czerwonego 406 mm. a od listopada 1940 r. prawie do końca wojny znak taki sam. lecz o średnicy zewnętrznej 1422 mm i średnicy czerwonego okręgu wewnętrznego 568 mm.
Na dolnych powierzchniach płata początkowo nie malowano znaków, później malowano znak tzw. typu A o średnicy 1270 mm (na czarnym płacie zaopatrzony w dodatkową cienką, żółtą obwódkę), a od maja 1942 r. znak tzw. typu C o średnicy zewnętrznej 813 mm.
Na bokach kadłuba malowano znaki rozpoznawcze i litery znaku dywizjonu i samolotu w dywizjonie. Litery znaku do sierpnia 1941 r. były jasnoszare, później „Sky”.
Malowanie ,.kokardy” ulegało zmianom — po okresie początkowym ustaliła się, do maja 1942 r., w odmianie Al. a od tego czasu w odmianie określonej jako Cl.
Zmiany dotknęły również znak na stateczniku pionowym. Początkowo malowano trzy pasy o szerokości 178 mm każdy (rzadziej 127 mm) na całą wysokość statecznika pionowego. Od sierpnia 1940 r.
były to pasy o szerokości 203 mm na wysokości 686 mm licząc od statecznika poziomego, a od maja 1942 r. pasy niebieski i czerwony miały 279 mm szerokości, rozdzielał je pas biały o szerokości 51 mm. Wysokość znaku nieco się zmniejszyła — wynosiła 609 mm.
Dodatkowym znakiem rozpoznawczym, wprowadzonym w listopadzie 1941 r., był pas okalający kadłub przy ogonie, malowany farbą „Sky” i mający szerokość 457 mm. Stosowany był do października 1944 r. z wyjątkiem sprzętu używanego w Afryce. Jednocześnie z pasem „Sky” wprowadzono malowanie na ten kolor kołpaków śmigła — do tego czasu pokrywano je przeważnie farbą czarną. Do koloru czarnego powrócono ponownie w październiku 1944 r. w samolotach walczących na kontynencie.
W sierpniu 1941 r. wprowadzono jeszcze jeden znak wyróżniający — poczęto malować krawędzie natarcia skrzydeł na żółto (od końcówki — do wewnętrznego karabinu maszynowego, rzadziej aż do działka 20 mm).
Samoloty w polskich dywizjonach malowane były wg przepisów angielskich i nosiły angielskie znaki rozpoznawcze. Szachownice oraz później napis POLAND malowano na kadłubach, w różnych miejscach, zależnie od dywizjonu i czasu, w jakim to miało miejsce. I tak: