skanuj0016 (227)

5.2. Międzynarodowe konwencje o zasięgu światowym

Obowiązkiem państw-stron Konwencji Paryskiej jest:

■    przedłożenie Komitetowi Dziedzictwa Światowego spisu dóbr dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, znajdujących się na ich terytorium i zasługujących na wpisanie na Listę Światowego Dziedzictwa;

■    zgodna współpraca w zakresie identyfikacji, ochrony, konserwacji i waloryzacji dziedzictwa kulturalnego i naturalnego;

■    niepodejmowanie żadnych świadomych działań, które mogłyby przynieść szkodę dziedzictwu kulturalnemu i naturalnemu.

Pomoc udzielana przez Komitet Dziedzictwa Światowego może polegać m.in. na: przeprowadzeniu badań nad aspektami naukowymi i technicznymi związanymi z waloryzacją, ochroną lub restytucją obiektu dziedzictwa naturalnego, kształceniu specjalistów w dziedzinie identyfikacji, waloryzacji lub ochrony obiektu dziedzictwa naturalnego oraz udzielaniu nisko oprocentowanych lub nieoprocentowanych pożyczek, a w wyjątkowych wypadkach — na przyznawaniu subwencji bezzwrotnych, przeznaczonych na ochronę lub restytucję obiektu dziedzictwa naturalnego.

Obiekty Dziedzictwa Światowego tworzą swoistą sieć najwybitniejszych zabytków, zespołów i miejsc zabytkowych, pomników przyrody i obszarów chronionych, kontrolowaną przez Komitet Bazą danych i publikowaniem informacji o obiektach sieci zajmuje się na bieżąco organizacja powołana do współpracy z Komitetem Dziedzictwa Światowego (World Heńtage Information NetWork, WHIN).

Z 12 obiektów zgłoszonych w różnych latach przez Polskę i wpisanych na Listę Dziedzictwa Światowego tylko jeden reprezentuje dziedzictwo naturalne (Białowieski Park Narodowy), a jeden ma charakter przyrodniczo-kulturowy (zob. s. 188).

W 1946 roku powołano w Polsce komitet narodowy Dziedzictwa Światowego UNESCO z siedzibą w Warszawie, pod nazwą Polski Komitet ds. UNESCO, działający przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pełni on funkcję doradczą, koordynacyjną i informacyjną, organizuje międzynarodowe konferencje, seminaria i warsztaty.

Użyteczny adres internetowy: whcunesco.org/

■ Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt (Convention on Migratory Spedes), zwana Konwencja Bońską, została opracowana dzięki zaleceniom Deklaracji Sztokholmskiej, przyjętej w 1972 roku podczas konferencji ONZ Środowisko Człowieka, dotyczącej rozwijania porozumień międzynarodowych na rzecz ochrony gatunków wędrujących między wodami terytorialnymi.

Celem tej konwencji jest ochrona wodnych i lądowych gatunków zwierząt wędrownych na obszarze całego ich zasięgu, zwłaszcza gatunków „zagrożonych” (w rozumieniu konwencji ^„zagrożonych wymarciem w całym areale lub jego znacznej części”), wymienionych w załączniku I, lub gatunków wymagających ochrony ze względu na „nieodpowiedni stan zachowania”, wymienionych w załączniku II. W pewnych uzasadnionych przypadkach ten sam gatunek może się znaleźć w obu

167

Obowiązki stron

Konwencji

Paryskiej

Konwencja

Bońska

Cel Konwenqi Bońskiej