skanuj0017 (227)

28

dzeniu wszystkie dzieci we wsi uczęszczały na naukę katechizmu, a ja nie chciałem iść. Wtedy gospodarz coś się domyślił i zaczął mnie męczyć, żebym się przyznał i ja się przyznałem. Chciał, żebym się wychrzcił i mówił o tym z księdzem, ale ksiądz się bał, bo w okolicy byli i Upa i NSZ i gdyby ktoś się dowiedział, że jestem Żydem, toby mojego gospodarza ograbili a mnie zabili.

Było mi bardzo źle. Chciałem się wydostać stamtąd, a nie miałem sposobu. Nieraz, gdy kładłem się spać, takie różne myśli przychodziły mi do głowy: — ot, w dzień się napracujesz, kładziesz się spać, nic nie wiesz, a w nocy może ktoś przyjść i cię zabić. Był już listopad 1946 r. Na wsi opowiadali o jednej kobiecie, która przechowała Żyda i za to bandyci z lasu ją ograbili. Pewnego razu właśnie ta kobieta przyjechała do mego gospodarza kupić siano i ja jej powiedziałem: .Jestem Żydem, już mi tu wszystko obrzydło, chciałbym się stąd wydostać. Wiem, że Pani przechowała Żyda, niech mi Pani też pomoże”. Zgodziła się i umówiliśmy się, że gdy wyjedzie, zabierze mnie w tajemnicy przed gospodarzem na wóz. Ukryła mnie pod kocem, a w dalszych wioskach mówiła, że jestem jej siostrzeńcem. Zawiozła mnie do Łomży, mego rodzinnego miasta. Bałem się, że ktoś mnie pozna i może mnie zabić, bo tam ani jeden Żyd nie mieszka. Zawiozła mnie do Białegostoku, do Żyda, którego przechowała. Po raz pierwszy od czterech lat znalazłem się wśród Żydów. Byłem rozgorączkowany, cały drżałem z radości, że jeszcze są Żydzi i nie mogłem słowa przemówić.

(Archiwum ŻIH. Prot. nr 2736