skanuj0022 (41)

—    Tylko uważa j z tym programem we Fkoenep. Żebyś nie przeidea lizował.

—    Osai tmz to lubią.

—    Sentymentalna reakcja. To naturalne,

—    A przecież to wszystko, co będzie paa grał—powiedział po ważnie Petrus—to będzie muzyka niemiecka. Czy pan sobie może wyobrazić świat Jbesz niemieckiej muzyki? Mówił pan ostatnio o Wagnerze. Przecież to jest sama istota, sama treść niemieckiej muzyki. Kieda pan pomyśli o zakończeniu _MWa1kim^w. Co Wotan tam śpiewa? Toć to jakieś niebiańskie uniesienie podczas .spaknia się ognia, wielkiego symbolu ognia...

*— Dla nas to raczej symbol pieców—powiedział Kazio.

—    Niech pan tak nic mówi. Oczywiście wojna ma różne akcydensy, ale jest migotliwa jak Lofcc, coraz to inne daje światło,,.

Tu już byt przy rozmowie Heinz, Nic zauważono, jak przyszedł, w pokoju byka gorąco, dymno, pachniało kulebiak? i cala rozmowa w tym tonie prowadzona była jakaś sztuczna i jak gdyby nierzeczywista.

—    Czy pan, panie generale, myśli —powiedział Heinz -że Wotan rozpala piec, aby w nim udusić Brunhildę?

—    Co leż ty mówisz, Heinz—przestraszył się generał -przeocz Wotan chce ocalić Brunhildę...

—    Czego właściwe chce Wotan?

—    Tak biorąc na rozsądek—powiedział stary Althaus —to nie bardzo wiadomo, czego chce Wotan. Wotan wie, jak my wszyscy, że się zaraz wszystko skończy, .Świat się rozleci! nie będzie ani bogów, ani Wałhaili, ani tęczowego mostu. Generale, czy wyście wierzyli, że to wszystko przetrwa?

—    Gdybyśmy nie wierzyli, tobyśmy nie walczyli.

I co? Generał teraz pojedzie do Frankfurtu I pójdzie na nadrtósJde -wzgórze, aby obudzić Brunhildę? General myśli, że oma tylko śpi?

—    Aleś jja nie jestem Zygfrydem.

—    To okropne—powiedział nagle Heinz i wzdrygnął się, Jalk gdyby połknął łyżkę smoły.

W tej chwili przyszła julk Jakowiewna. Wpoka, chuda, wyprostowana, Jej siwe, strzyżone włosy tworzyły jak gdyby hełm, "biały hełm. Zdjęła kosyokę a przeciągowa ręką po grzywie.

—    O czym mówicie? — spytała.

—    G Wagnerze—powiedział Kazio.

—    Dziwny temat do rozmowy w tej chwili.

—    Ja bym pana, panie generale, nie radziła mówić, a nawet myśleć o Wagnerze. Oczywiście chodzi waru tutaj

0    Worana. Niepodobny jest on do ikon, które odnawia msza Angelina.

Ale i tu, i t u chodzi o Boga—powiedział stary Ałt-

haus,

—    Nie bardzo są te bogi jednakowe—zaimki się Kazio —zupełnie me toimmicm, jak to bóstwo Wolana rozumiał Wagner. Przed cż to wyraźny człowiek, swarliwy

1    niepewny swego. To stawia m Zygmunta, to m Zygfryda, jakże to tak?

—    A te drabiny, po których spacerują aniołowie Angeliny, malinowi i niebiescy, są zrobione z innego materiału niż Notnng Zygfryda a nawet sam pierścień Nibehmgów. Nie można tego traktować na serio — to przecież bajeczka dla dzieci—zaśmiał się Kazio.

Ale AJthaus mu przerwał.

—    Nie mów tak. Pierśdeó Nibehmgów był przyczyną tysięcznych nieszczęść narodu niemieckiego. Czy jeszcze pan będzie, panie generale, szukał go nad brzegami Renu?

47