skanuj0027

PETER: Okej. Jeśli nic masz na myśli tego. jak odbiera to świat, to odpowiedź brzmi ..r.ic".

KaTF.: Poczuj to! świat powiedziałby ci wiele różnych rzeczy; san: wiesz, jak daleko to może zajść.

PETER: Wiem, ale kiedy w supermarkecie stoję w kolejce do kasy i nic jestem w stanic wy pisać czeku, a kobieta, która stoi za mną, mówi: „Proszę się pospieszyć", zaczynani się trząść...

KaTIE: I co można na to poradzić?

PETER: Zacząć używać karty kredytowej. [Peter, Katic i publiczność się śmieją].

Katu-.: .Jesteś ułomny” - czy to prawda?

PETER [uśmiechając siei: Nie. nie jestem.!Śmiech], Nie. daleko mi <k> ułomności. Jestem niezwykle utalentowaną osobą.

KATIE: 'lak. Co byś więc wybrał: to czy umiejętność pisania i czytania? Gdybyś musiał dokonać takiego wyboru.

PETER: Trudne pytanie. Mój młodszy brat jest genetykiem molekularnym.

KATIE: Znowu ci się upiekło! [Publiczność się śmieje].

PETER: Znowu mi się upiekło? Tak. Ale odkrył gen cxlpowie-dzialny za osteoporozę.

Kat 1E: Dobrze, gdybyś musiał wybierać pomiędzy umiejętnością czytania a tym. co masz...

PETER: Bywały takie dni. że dałbym sobie rękę uciąć za to. żeby móc czytać.

KATIE: Ach. to były piękne czasy.' Śmiech publiczności]. A ja cię pytam teraz, właśnie teraz. Tylko ta chwila jest ważna. Tb jedyne miejsce, w którym życic się liczy. Właśnie tu i teraz, gdybyś musiał wybrać pomiędzy tym. co masz, a umiejętnością czytania i pisania. Mówię o twoich zdolnościach, twojej inteligencji... wszystkim, czym jesteś.

PtTF.R: Nie. nie zamieniłbym tego na nic innego.

K.ATIE: Pobądz w tym przez chwilę. (Długa pauza]. Przecież kochasz siebie takiego, jaki jesteś!

5-1

l^łETER: Tak. kocham.

KATIE: Ja też.

PETER: Dziękuję.

K.-YTIE: Pamiętasz tych ludzi, których ci opisywałam, tych. którzy nic rozumieli, tych niecierpliwych?* Ja też taka byłam, lak właśnie traktowałam moją córkę. Ona ma dysleksję.

PETER: Ty jędzo! (Śmiech publiczności|.

KaTIE [kiwając głowąj: Tak. [Pauza]. Wiesz, kto to jest jędza? Ktoś, kto po prostu wierzy w to. co myśli. Czysta ignorancja! Powinieneś kochać ludzi, aż zrozumieją. Ale tylko wtedy, gdy chcesz być szczęśliwy.

PETER [ze łzami w oczach]: Dziękuję.

KATIE: Nic ma za co. i Pauza]. Siedziałam z córką codziennie, wciąż zmuszając ją do ćwiczeń z czytania, często aż tło chwili, gdy zaczynała płakać. Jej nauczyciele tłumaczyli mi. że muszę z nią często ćwiczyć, a ja im wierzyłam.

PETER: Tak, też przez to przeszedłem. Moi bracia bawią się na podwórku, a ja tkwię przy stole czułem się. jakbym był do niego przyklejony taśmą i... „Masz najpierw zrobić to".

KaTIE: ! wtedy nic nie jesteś w stanie zrobić, a twoje myśli wirują. I to poczucie, że czegoś ci brak. a przez cały ten czas to był dar! Właśnie na tym polega sen. Ja też byłam pogrążona w takim śnie jako matka dyslektyczki. Moja córka też sni:a - ona też myślała, że musi umieć czytać! A nie umiała. Ona wierzyła, ja wierzyłam: obie byłyśmy ułomne. Wtedy zaczęłyśmy kwestionować nasz sposób myślenia. Ona jest taka bystra. Kiedy potrzebuję pomocy, zwracam sic do niej. Jest taka niezwykła. Widzi to, czego ja nic potrafię dostizec.

PETER: Tak. Potrafimy to. Potrafmy to.

KATIK: Bogu niech będą dzięki za wszystkich dyslektyków świata. Jeśli zaakceptujesz siebie, wszyscy na tym skorzystamy A s|x>-sobem na to. aby zaakceptować siebie, jest zacząć kwestionować to. w* co nauczyliśmy się wierzyć. Prawdę możesz znaleźć

55