skanuj0040 (68)

5.6. Europejskie sieci obszarów chronionych

■    bardzo liczne populacje wędrowne ptaków gatunków migrujących, a obszar stanowi wąskie gardło na trasie ich wędrówek;

■    co najmniej 1% krajowej populacji lęgowej, wędrującej lub zimującej, gatunków zagrożonych w państwach UE;

■    populacja ptaków wymagających wyznaczenia OSO według innych kryteriów ornitologicznych.

Konieczność zatwierdzania obszarów ptasich przez Komisję Europejską praktycznie nie istnieje, jeśli są one wyznaczone zgodnie z kryteriami Dyrektywy. Problem powstaje tylko wówczas, gdy złożony z przedstawicieli państw członkowskich UE Komitet ds. Ptaków „Ornis” stwierdzi zbyt małą liczbę lub powierzchnię tych obszarów w stosunku do danych europejskiej bazy informacji o ostojach ptasich i skieruje sprawę do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który zwykle żąda uzupełnienia proponowanej listy o brakujące obszary pod groźbą poważnych sankcji finansowych. Na mocy Decyzji Komisji 97/266/WE państwa członkowskie muszą jednak, oprócz listy OSO, przekazać Komisji tzw. Standardowe Formularze Danych dla tych obszarów, zawierające m.in. informacje o ich lokalizacji, wielkości, walorach przyrodniczych i zagrożeniach.

Dyrektywa Siedliskowa nakłada na kraje UE obowiązek ochrony zagrożonych Dyrektywa typów siedlisk oraz gatunków roślin i zwierząt innych niż ptaki, głównie poprzez ⁵'^ec>liskowa ochronę środowisk ich życia. Załączniki precyzujące jej zakres i sposób realizacji postanowień zawierają:

I    — listę niemal 200 typów siedlisk przyrodniczych zagrożonych w Europie, wśród których kilkadziesiąt ma status priorytetowych ze względu na ich podatność na antropogeniczne przekształcenia lub rzadkość występowania, wymagających wyznaczenia tzw. specjalnych obszarów ochrom — SOO (Spedal Areas oj Con-servation, SAG) nazywanych potocznie obszarami siedliskowymi. Siedlisko pr2yrodnicze w rozumieniu Dyrektywy Siedliskowej to obszar lądowy lub wodny, naturalny, półnaturalny lub antropogeniczny, wyodrębniony z uwzględnieniem cech geograficznych, abiotycznych i biotycznych. Ich typy zostały opisane w przewodniku pt. Interpretation Manuał of Europaean Union Habitats (1999) i w większości sklasyfikowane na podstawie kryteriów geograficznych i ekologicznych; poszczególnym typom i jednostkom niższego rzędu przypisano kod liczbowy, ułatwiający tworzenie baz danych;

II    — listę 483 gatunków roślin i 222 gatunków zwierząt, wśród których kilkudziesięciu nadano rangę priorytetowych. Podobnie jak w przypadku siedlisk przyrodniczych, także dla gatunków i ich siedlisk, Dyrektywa nakłada obowiązek wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony;

III    — kryteria selekcji i identyfikacji obszarów siedliskowych, wstępnie uznanych za obszary o znaczeniu wspólnotowym — OZW W przypadku typów siedlisk przyrodniczych, wymienionych w załączniku I, odwołują się one do reprezentatywności danego typu siedliska na danym obszarze, zajmowanej powierzchni