12260 skanuj0042 (65)

5.6. Europejskie sieci obszarów chronionych

193

Procedura

wyznaczania

SOO

Wyznaczanie sieci obszarów siedliskowych odbywa się zasadniczo w trzech etapach. Najpierw państwo przedstawia Komisji Europejskiej krajową listę proponowanych obszarów siedliskowych wraz z tzw. Standardowym Formularzem Danych dla każdego z nich; w drugim etapie Komitet ds. Siedlisk, powołany w celu merytorycznego wspierania komisji, ocenia na podstawie informacji przyrodniczych (zawartych w tych forpiularzach), które obszary zasługują na status obszaru o znaczeniu wspólnotowym; w końcu, po zatwierdzeniu przez komisję i formalnej akceptacji listy obszarów przez Radę Ministrów UE, państwa członkowskie muszą je formalnie uznać za SOO (w Polsce na mocy rozporządzenia Ministra Środowiska). Wyjątek stanowią jedynie obszary reprezentujące priorytetowe typy siedlisk, proponowane w celu ochrony priorytetowych gatunków, automatycznie uznane za OZW

Uzupełnieniem Dyrektyw są decyzje Komisji Europejskiej, dotyczące metodycznych i formalnych aspektów wdrażania koncepcji Natura 2000 oraz zakazów i nakazów związanych z szeroko pojętą ochroną dzikiej flory i fauny w Europie.

Warto zaznaczyć, że chociaż obszary ptasie i siedliskowe wyznacza się na podstawie innych kryteriów, to ich granice mogą się w poszczególnych przypadkach pokrywać całkowicie lub częściowo i tak w istocie jest—także w Polsce. Lista typów siedlisk i lista gatunków, wymienionych w obu dyrektywach, podlegają co pewien czas weryfikacji; mogą być uzupełniane lub ograniczane w zależności od stanu zasobów przyrodniczych i ich zagrożenia w Europie. Na przykład, w 1995 roku usunięto z załącznika I Dyrektywy Ptasiej kormorana, a w roku 2003 uzupełniono ten załącznik 14 innymi gatunkami ptaków. Dyrektywy nie narzucają państwom członkowskim sposobu zarządzania siecią Natura 2000, zobowiązują je natomiast do następujących działań:

Obowiązki państw UE

■ wprowadzenia instrumentów prawnych i organizacyjnych, umożliwiających • wyznaczanie i funkcjonowanie spójnej sieci Natura 2000;

■ opracowania, jeśli zachodzi taka potrzeba, planów ochrony obszarów Natura t> 2000 i ich zintegrowania z innymi planami, np. planami zagospodarowania prze-

strzennego;

■ kontroli i egzekwowania zasad ochrony obszarów Natura 2000, w myśl posta-_s; nowień Dyrektywy Ptasiej i Dyrektywy Siedliskowej;

■ dokonania ocen oddziaływania na środowisko inwestycji potencjalnie zagrażają-I ćych obszarom Natura 2000, zgodnie z zaleceniami Dyrektyw;

■ prowadzenia monitoringu i zorganizowania baz danych o obszarach Natura 2000;

■ popierania badań naukowych nad gatunkami i siedliskami sieci oraz sposobami

■ ich skutecznej ochrony;

■ prowadzenia sprawozdawczości, czyli przekazywania raportów Komisji Europejskiej: co 3 lata w odniesieniu do obszarów ptasich i co 6 lat w odniesieniu do obszarów siedliskowych.