6.2. Usługi hotelowe (noclegowe) 115
Tabela 8. Miejsca noclegowe w Austrii według rodzaju obiektów turystycznych w sezonie zimowym 1994/1995 i w sezonie letnim 1995
Rodzaj obiektów |
Liczba miejsc noclegowych w sezonie zimowym 1994/1995 |
Udział w ogólnej liczbie miejsc noclegowych w sezonie zimowym 1994/1995 (%) |
Liczba miejsc noclegowych w sezonie letnim 1995 |
Udział w ogólnej liczbie miejsc noclegowych w sezonie letnim 1995 (%) |
Hotele |
600001 |
60,3 |
646125 |
57,0 |
Apartamenty |
135 875 |
13,6 |
163 241 |
14,3 |
Kwatery prywatne |
130 869 |
13,0 |
165 985 |
14,6 |
Kwatery wiejskie |
56770 |
5,7 |
72 669 |
6,4 |
Ośrodki |
36 917 |
3,7 |
39706 |
3,5 |
uzdrowiskowe | ||||
Schroniska |
12 522 |
1,3 |
14 269 |
1,3 |
młodzieżowe | ||||
Schroniska górskie |
5 040 |
0,5 |
9 583 |
0,8 |
Inne |
16 624 |
1,9 |
23 672 |
2,1 |
Razem |
994 618 |
100,0 |
1 135 250 |
100,0 |
Źródło: opracowano na podstawie K. Klimkiewicz [1997].
Początki hotelarstwa sięgają czasów starożytnych. Już w antycznej Grecji budowano domy noclegowe, zwane w języku starogreckim pandokeia lub katago-gion, a w starożytnym Rzymie wzdłuż dróg powstawały gospody i domy zajezdne nazywane po łacinie mansiones i stationes [Mitka-Karandziej 1993]. Jak podaje Z. Kulczycki [1968, 147], już w 325 r. sobór w Nicei (obecnie Turcja) podjął decyzję zalecającą organizowanie w miastach gospód dla podróżnych zwanych xeno-dochiumi, które z całą pewnością można uznać za obiekty hotelowe powstałe z inicjatywy władz. Z kolei z 882 r. pochodzi wiadomość, że na przełęczy Septimar (Szwajcaria), a potem na Przełęczy św. Bernarda powstały wspomniane już hospicja.
Dynamiczny rozwój usług hotelowych nastąpił pod koniec średniowiecza. Dotyczyło to głównie Włoch. Jak podaje D. Quirini-Popławska [1998, 32], np. w Wenecji w 1317 r. było 16 zajazdów, które były podzielone na kilka kategorii: dla lepszych gości były gospody i domy noclegowe typu le case, le hostarie i le coąuine, a dla mniej zamożnych podróżnych (głównie pielgrzymów) typu le caneve i le taveme. Do znanych hoteli należały w tym czasie „Albergo del Sole” w Bol-zano, „Del Bo” w Padwie (opisany w 1364 r.), „Domicilium” w Villach i „In drey Kronen” w Trydencie (wzmiankowany w 1419 r.). Niektóre z nich były bardzo duże, np: w 1450 r. przy jednej z gospód w Padwie były stajnie aż na 200 koni. W tym miejscu warto zauważyć, że część obiektów noclegowych w północnych Włoszech należała do Niemców, np. hotele „Deutsches Haus” i „Leone Bian-co” w Wenecji [Quirini-Popławska 1998, 33].
Rozwój turystyki w XVII-XVIII w. sprawił, że w Europie zaczęły powstawać obiekty nieco przypominjące swoim wystrojem obecne hotele. Jednym z nich był