SNC03654

Rys. 7.3. Przykłady układów barycznych: a - niż (cyklon), b - wyż (antycyklon), c - zatoka niskiego cienienia, d - klin wysokiego ciśnienia, e - siodło

chwnieje^fr osfeiy okrea 'stawy miea irną zmieó-wierzchńk 'owierzdat kowejiW' najczęściej bP.NanH-hPa,obok .Może® ciśnień, niizoia-stniższe tary jest lśnienia

otoczony z obu stron przez obszar podwyższonego ciśnienia, w którym nic występują zamknięte izobary. W zatoce można natomiast wyróżnić linię, wzdłuż której ciśnienie przyjmuje minimalne wartości (wzdłuż prostopadłej do tej linii rośnie w obu kierunkach). Nazywamy ją osią zatoki. Oś zatoki łączy punkty o największej krzywiźnic izobar. Analogiczny układ wysokiego ciśnienia nosi nazwę klinu wysokiego ciśnienia. Klin również posiada oś, wzdłuż której ciśnienie przyjmuje największe wartości. Obszar, w którym stykają się dwa układy niskiego ciśnienia (niże lub zatoki) z dwoma układami podwyższonego ciśnienia (wyżami lub klinami), nazywany jest siodłem.

Wśród układów barycznych wyróżnia się jeszcze bruzdy niskiego ciśnienia - rozciągnięte, wydłużone układy niżowe, charakteryzujące się na znacznej przestrzeni izo-barami równoległymi do osi, wyznaczającej miejsca o najniższym ciśnieniu. Analogicznie, wydłużone układy wyżowe z mniej więcej równoległymi izobarami otaczającymi oś najwyższych wartości ciśnienia nazywa się wałami wysokiego ciśnienia.

137