sr7

wodą; na łodydze — kwiatostany białych kwiatuszków jak mątewki ułożone są po trzy razem. Górne kwiatki są pręcikowe, dolne — słupkowe; każdy ma sześć płatków, ale wydaje się, że jest ich tylko trzy. Na górnych kwiatkach są liliowe pręciki. Kić-dy się przejeżdża łódką obok kwitnących strzałek wodnych, wydaje się, że kwiatki spoglądają „zdziwionymi oczyma" — liliowymi plamkami.

W dolnej części kwiatostanów z kwiatów słupkowych tworzą się owoce — zielone kulki z rzadka pokryte kolcami. Liście strzałki ukryte pod wodą są miękkie, podobne do wstążek poruszanych prądem wody; w ziemi znajdują się kłącza, a na ich końcu tworzą się bulwy wielkości orzecha, zawierające 35'r skrobi Bulwy strzałki są znacznie mniej wodniste od ziemniaków, o wiele bogatsze w skrobię i mają 5 razy więcej białka niż bulwy ziemniaczane. Na strrowo świeże bulwki strzałki mają smak niedojrzałych orzechów, gotowane — przypominają groch, a pieczone zupełnie zastępują ziemniaki

odna

Liczne plemiona Indian północnoamerykańskich — Irokezi. Dela warzy i inni — od niepamiętnych czasów żywiły się bulwami i kłączami strzałki wodnej. W Ameryce Północnej nazywają je „białymi ziemniakami Indian Bulwy i kłącza strzałki, podobnie jak ziemniaki, doskonale można upiec w popiele ogniska.

W Chinach uprawiają strzałkę jako warzywo. Ziemię pod wodą, gdzie strzałka rośnie — nawożą i spulchniają. Bulwy stają się wtedy lictzniej-sze i większe. Z jednej rośliny Chińczycy zbierają 10—15 bulw o wadze 14 g każda. Można i u nas otrzymać dobry urodzaj strzałki rosnącej przy

brzegu przez nawożenie i spulchnianie gleby. Chińczycy gotują bulwy, wycinają z nich krążki, które nanizane na sznurki suszą jak grzyby. Bulwy suszone mielą, a mąka służy za skrobię na kisiel. Bulwy strzałki od dawna uważane są we Francji za wyszukaną potrawę.

Strzałka wodna należy do rodziny żabieńcowa-tych.

Jej naukowa nazwa brzmi: Sagittaria sagiitifolia z łacińskiego „sogitta" — strzała i „folium" — liść, czyli „strzała strzałolistna".

Symbol natręctwa

i

W dawnych czasach, gdy ludzi umiejących pisać było bardzo mało. zamiast listów posyłano czasem tę lub ową roślinę.

Starożytni Grecy wysyłali gońców z gałęzią palmową. by powiadomić o zwycięstwie, a z oliwną by donieść o pokoju.

Gałązki wawrzynów mówiły o sławie, gałązki dębu — o sile i mocy. Wiankiem z liści laurowych nagradzano zwycięzców i poetów. W Persji. Turcji i innych krajach Wschodu kwiaty posyłano w takiej intencji, aby ten, kto je otrzymał, mógł dobrać słowo rymujące się z nazwą kwiatu. To słowo miało wyrazić to, co chciała powiedzieć osoba posyłająca kwiat. Na przykład lilia, po arabsku „sambak“, rymuje się ze słowem ..isznak” — tęsknota. Oznaczało to, że posyłający lilię jęskni.

Jeszcze obecnie barwom kwiatów przypisują określone znaczenie. A więc kwiat czerwony oznacza miłość (u Persów — pokój), zielony — nadzieję,