Oblicza się ich różnicę 4=XrJi i zakłada, 2e populacja różnic D ma rozkład normalny Statystyka testowa ma wówczas postać:
(2.6)
gd»: Js-Td,. «J“—
"*•1
Jeżeli hipoteza zerowa Ho jest prawdziwa, statystyka t ma rozkład t-Studenta o n -1 stopniach swobody. Zasady wyznaczana obszarów krytycznych i podejmowania decyzji są identyczne z wcześniej omówionym testem t
Uwaga: Tradycyjny sposób wnioskowania oparty na obsuwach krytycznych wymaga odczytania z odpowiednich tablic statystycznych wartości krytycznych i porównania wartości statystyki testowej z odczytanymi wartościami krytycutymi. W programach komputerowych, aby uniknąć konieczności korzystania z tablic statystycznych, piniawana jest wartość prawdopodobieństwu p zaistnienia statystyki testowej, przy założeniu źc hipoteza zerowa H0 jest prawdziwa Im prawdopodobieństwo p jest mniejsze, tym bardziej świadczy to przeciwko hipotezie Jeżeli p< a, tona danym poziomie istotności a odrzuca się hipotezę zerową H*
Mmmuos/. gdy p > a, to na przyjętym poziomie istotności me ma podstaw do odrzucenia hipotezy zerowej
2.3. Obliczenia programem STATISTICA
W programie STATISTICA do testowania różnic między średnimi śluzą procedury Test t dla prób niezależnych i Test t dla prób zależnych. Procedury te znajdują się w module Podstawowe statystyki. Pierwsza procedura stosowana jest do weryfikacji hipotezy o równości wartości oczekiwanych w dwóch populacjach na podstawie prób niezależnych, a druga - w przypadku prób zależnych.
13.1. Testy dla prób niezależnych
Po wybraniu procedury Test i dla prób niezależnych otwiera się okno Testy dla prób niezależnych przedstawione na rysunku 2.4. U góry okna znajduje się pole Plik wejściowy dla ustalenia sposobu organizacji danych. Możliwe są dwa ustawienia
1. Jeden wiem na przypadek (użyj zmiennej grupującej) - jest to podstawowy sposób organizacji danych w pliku. Każdy wiersz w zbiorze danych przedstawia jedną obserwację, a każda kolumna reprezentuje jedną badaną zmienną Czyli dane wpisywane są przypadek za przypadkiem, więc aby przeprowadzić test t należy podać do jakiej grupy zaliczyć każdy z przypadków. Realizowane to jest przez wprowadzenie dodatkowej zmienng zwanej zmienną grupującą.
24