strona (149)

tem ostrym strumienia powinna być stała i wynosić około 100 mm/s. Po kilku sekundach schładzania powinna następować kilkusekundowa przerwa i ponowne zraszanie skóry chlorkiem etylu itd., aż wszystkie wybrane pola zostaną schłodzone. Terapeuta powinien pamiętać o możliwos'ci wywołania odmrożenia, gdy schłodzenie skóry będzie nadmierne i stosunkowo długie.

Chlorek etylu jest łatwo palnym płynem i trzeba zachować ostrożność, aby wyeliminować niebezpieczeństwo spowodowania płomienia. Pary i chlorek etylu palt} się zielonym płomieniem.

Możemy obliczyć ilość straconego ciepła (ilościowo określić stopień schłodzenial AT przez parowanie, gdy dokonamy określenia równowagi ciepła pochłoniętego przez lotny płyn z ciepłem oddanym przez skórę.

(T_bp - Tjm_vl c_pVL + m_VLH_vap = m_sc_psAT,    (2)

gdzie:

T_bp = punkt wrzenia lotnej cieczy (°C),

T = temperatura lotnej cieczy, przy schładzanej skórze (°C),

= ciepło parowania lotnej cieczy (J/kg), m_VL = masa lotnej cieczy na skórze,

c_pvL = specyficzna pojemność cieplna lotnej cieczy |/(kg°C), m, = masa schładzanej tkanki (kg), c_ps = specyficzna pojemność cieplna tkanki 3600 )/(kg°C), zatem:

(T_Bp -T)m_VLc_pvL + m_VL H_vap

AT =---— .    (3)

^ms^cps

Chlorek etylu uzyskał w XVII w. Basil Valentine. W 1874 r. Francuz Pierre Flourens, a w 1888 r. Szwajcar Redard zastosowali chlorek etylu do anestezji lokalnej przez schłodzenie skóry aż do pokrycia się jej szronem i do anestezji ogólnej, gdy dentyści zaobserwowali jego ogólnie znieczulające właściwości. Chlorek etylu skrapla się łatwo pod ciśnieniem, a jego punkt wrzenia wynosi 12,5-15°C, schładza skórę do -15°, -20°C.

Schładzanie konduktywne (przez przewodzenie) jest najczęściej stosowaną metodą, która wykorzystuje lodowatą wodę lub pokruszony lód jako czynniki chłodzące. Lód może być używany w formie pakietów, termoforów lub okładów, które są aplikowane kilkakrotnie na 10-15 min, z 5-minutowymi przerwami. W ten sposób uzyskuje się maksymalny efekt.

Zanurzenie w zimnej wodzie całego ciała jest przez większość pacjentów tolerowane tylko przez bardzo krótki czas. Ale w ten sposób, po anestezji ogólnej, uzyskuje się hipotermię kontrolowaną umiarkowaną, aby wykonać niezbyt długo trwający zabieg kardiologiczny, szczególnie u dzieci.

Zimne kompresy to plastykowe worki wypełnione specjalnym żelem, które pozostają plastyczne po zamrożeniu i dobrze przylegają nawet do nierównego podłoża (skóry). Kompresy takie owija się wilgotnym ręcznikiem dla lepszej absorpcji ciepła i umieszcza na skórze na około 30 min. Dłuższe ich stosowanie zmniejsza korzyści wynikające z leczenia, gdyż odruchowo wzrasta miejscowy przepływ krwi.

149