strona (57)

Przypuszczenia oparte są na danych pochodzących z badań fizycznych i fizjologicznych o działaniu pola magnetycznego, które zostały przedstawione w poprzednim podrozdziale.

2.4.3. Leczenie stałym polem magnetycznym

Leczenie stałym polem magnetycznym (spm) znajduje uzasadnienie m.in. w twierdzeniu japońskiego uczonego, Nagakawy, o słabnięciu pola magnetycznego Ziemi, którego intensywność w ciągu ostatnich 500 lat miałaby się zmniejszyć o 50%. Niektórzy interpretują to zjawisko jako degenerację magnetyczną i widzą w nim jeden z czynników osłabiających odporność organizmów i nasilających chorobowość, typową dla obecnych czasów. Jednak twierdzenia te nie są oparte na wystarczających dowodach naukowych. Prace badawcze na ten temat spełniają tylko część warunków wiarygodności; przedstawiają one skutki stosowania stałego pola magnetycznego w leczeniu, w odnowie biologicznej i zwiększaniu sprawności, budzą nadzieję, lecz nie umożliwiają jednoznacznego osądu.

Na świecie są lansowane różne techniki stosowania stałego pola magnetycznego. W tym celu magnesy w formie płaskich sztabek, taśm lub kulek umieszcza się w ubraniach, w pościeli, pokrowcach na meble itp. Nosi się je na sobie lub przy sobie wiele godzin na dobę. Nie zauważono żadnych wpływów ubocznych tego rodzaju postępowania. Są one stosowane także w niektórych zakładach leczniczych jako nieszkodliwe, a budzące zaufanie wielu pacjentów, środki pomocnicze z pogranicza placebo i medycyny niekonwencjonalnej.

2.4.4. Leczenie impulsowym polem magnetycznym

Impulsowe pole magnetyczne (ipm) wprowadzili do leczenia japońscy i niemieccy badacze w początkach lat siedemdziesiątych XX wieku. Pierwsze obserwacje dotyczyły przyspieszania opóźnionych zrostów kostnych, następnie dostrzeżono korzystne wyniki leczenia innych stanów patologicznych. Niektóre publikacje przedstawiają tak rewelacyjne wyniki, że mogą budzić nieufność. Nieufność budzi również wielka liczba i rozmaitość procesów chorobowych, w których opisuje się poprawę, lednak część opracowań wydaje się spełniać kryteria wiarygodności. Obecnie skuteczność ipm podlega licznym badaniom, lecz nie ma danych określających jednoznacznie i niepodważalnie jego wartości. Ipm stosuje się do leczenia zaburzeń zdrowia, takich jak:

-    przewlekłe i ostre, niebakteryjne stany zapalne narządu ruchu - zapalenia torebek ścięgnistych, torebek maziowych, stawów, ścięgien i ich przyczepów;

-    uszkodzenia wymagające gojenia i regeneracji, w tym złamania (czas zrastania o około 35% krótszy), zranienia, stłuczenia, owrzodzenia, zespół Sudecka, blizny skórne z keloidem, blizny pozawałowe i pourazowe w mózgowiu i sercu;

-    zespoły bólowe ostre i przewlekłe;

-    zaburzenia ukrwienia narządów głowy (oczu, mózgowia), serca, z objawami dławicowymi i(lub) zaburzeniami rytmu oraz kończyn.

57