tomI (50)

52 Podstawy fizjoterapii

Ryc. 23. Neurobiomechanika oporu rdzenia kręgowego i nerwu kulszowego

(wg Smith’a i Louis’a.)

kiem możliwości przesuwu, na jego przebiegu znajdują się strefy większej mobilności. 1 tak np., wyprosi palców i nadgarstka powoduje 2-4 krotnie większy ruch nerwu pośrodkowego w środkowej części ramienia, niż gdzie indziej. Warto w tym miejscu podkreślić, że powyższy ruch dotyczy zewnętrznej osłonki łącznotkanko-wej względem otoczenia, a nie wszystkich warstw nerwu. Bardzo ważną funkcjonalnie cechą charakterystyczną układu nerwowego jest nierównomiemość (w tym również co do kierunku) przemieszczania poszczególnych jego warstw w trakcie wykonywania określonego ruchu. Tkanka nerwowa wykazuje bowiem nieznaczną ruchomość poprzeczną w stosunku do swojego spoczynkowego umiejscowienia. Zdolność ta dotyczy poszczególnych warstw układu nerwowego (np. bocznych przesunięć rdzenia kręgowego wewnątrz kanału kręgowego podczas skłonu lub rotacji), a także całego pnia nerwowego (np. grzbietowo-boczncgo ślizgu pośrodkowego w ruchach zgięcia i wyprostu przedramienia). Istnieje leż możliwość pal-pacyjnego bocznego przesuwu poszczególnych nerwów, nawet o ok. 1 cm).

Ruch w obrębie układu nerwowego można rozpatry wać również nieco inaczej. Akson komórki nerwowej może mieć nawet 1 m długości, a to wymaga pewnych mechanizmów przemieszczania się cytoplazmy w sposób zupełnie odmienny od innych tkanek. I tak, w wypustkach komórek nerwowych, mamy do czynienia z dwojakiego rodzaju tzw. „transportem aksonalnym” - od ciała komórkowego na obwód (szybkim 400 mm/dzieri i wolnym 1-6 mm/dzień) oraz z obwodu do ciała