str114 115 (3)

Efekty, jakie można uzyskać w łowieniu zwierzyny, w dużej mierze zależą od pory roku.

Późną zimą (styczeń — marzec) ze względu na liczne wędrówki spowodowane brakiem pożywienia oraz długimi nocami, można osiągnąć dobre wyniki zastawiając pułapki.

Również wiosną i latem (kwiecień — lipiec) sytuacja jest korzystna. Pomimo dużej ilości pokarmu w lesie i na polach, trafiają się młode osobniki, mniej ostrożne, łatwo wpadające w sidła.

Okresem niedogodnym do łowienia zwierzyny z reguły bywa jesień (sierpień — listopad) z racji obfitości i różnorodności pokarmu w polu.

Zima (grudzień — luty) natomiast sprzyja łowiącym. Brak pożywienia i głód często wypędza zwierzęta z kryjówek, ułatwiając schwytanie ich.

Głównym źródłem pokarmu w wypadku niemożliwości użycia broni palnej będzie najprawdopodobniej drobna zwierzyna, chwytana w różnego rodzaju pułapki. Oto niektóre z nich:

1. Wnyk ze spiralą. Najczęściej ma zastosowanie do chwytania zajęcy. Jest to pętla z drutu (o średn. 11—12 cm) w środkowej części skręcona w spiralę, która w wypadku schwytania zwierzęcia i jego gwałtownych ruchów — rozciąga się, a tym samym chroni drut przed zerwaniem. Wnyk przymocowuje się do drzewa na wysokości 5 cm od ziemi (rys. 1).

2.    Wnyk z podwójnym połączeniem. Rolę spirali zastępuje umocowanie drutu z pętlą do dwóch pni drzew (rys. 2), co także uniemożliwia jego zerwanie.

3.    Wnyk zwykły przymocowany do wiotkiego pnla. Zdaje także egzamin zamocowanie wyżej opisanego wnyka na giętkim pniu młodego drzewa, podatnego na odkształcenie, wywołane szarpnięciem schwytanego zwierzęcia. Takie rozwiązanie również stanowi zabezpieczenie przed zerwaniem wnyka (rys. 3).

4.    Wnyk przymocowany linką do pnia. Do połowu drobnej zwierzyny może służyć zwykły wnyk wykonany z drutu zakończonego pętlą i przymocowany linką do pnia (rys. 4).

5.    Wnyki na wiewiórki. Pochyło ustawiony i oparty o drzewo drążek z wnykami (pętle z drutu) jest najlepszym sposobem łapania wiewiórek. Należy zamocować około trzech pętli, ponieważ wiewiórki są towarzyskie, a całość pozostawić w pobliżu ich schowków na pożywienie lub w pobliżu gniazd (rys. 5).

6.    Pułapka z systemem spustowym. Do jej zastawienia najlepiej nadają się miejsca w pobliżu nor lub dziupli, stanowiących kryjówki zwierząt. Pułapka składa się z kłody drzewnej ułożonej jednym końcem na drążkach połączonych ze sobą w rodzaj mechanizmu spustowego. Szarpnięcie przynęty powoduje zsunięcie kłody i przygniecenie zwierzęcia (rys. 6). Mechanizm spustowy ilustruje rys. 7.

7.    Wnyk z systemem spustowym, działającym na zasadzie przeciwwagi. Drucianą pętlę wnyka układa się przy ziemi. Następnie drut przeprowadza się przez zaczep, przymocowany gwoździkami do pnia drzewa, oraz poprzez pierścień wodzący. Jego koniec, obciążony niewielkim kamieniem, owija się na drągu ułożonym w rozwidleniu konarów drzewa. Przeciwległy koniec drąga także należy obciążyć nieco większym kamieniem, stanowiącym przeciwwagę. Z chwilą, gdy złapane zwierzę szarpnie drutem, zaczep odpada, a pętla ze zdobyczą podnosi się do góry w wyniku działania przeciwwagi (rys. 8).

8.    Pułapka samołowka. Do tego rodzaju pułapki wykorzystuje się głaz podtrzymywany za pomocą kijków rozpierających, opartych na kamieniu ułożonym np. na pieńku. Kamień jest w równowadze niestałej i lekkie poruszenie kijków powoduje jego wypadnięcie, a tym samym przewrócenie głazu oraz przyciśnięcie zwierzęcia. Przynętę należy umieścić w ten sposób, aby jej szarpnięcie poruszyło rozpórki (rys. 9).

115