Untitled Scanned 45

- 90 -

Rozwiązanie

Ponieważ w cyklu pracy kolejność poszczególnych faz pracy obiektu sterowania jest ustalona, projektowany układ sterujący mieć będzie liniowy program pracy.

Znaczna liczba sygnałów wejściowych układu (sygnały x, a, b, c, d, e) sprawia, że sformułowanie pierwotnej tablicy przejść i wyjść w oparciu o przebieg czasowy sygnałów byłoby pracochłonne. Łatwo Jednak zauważyć, że w przypadku układu Moore*a o liniowym programie pracy zmniejszanie liczby stanów wewnętrznych pierwotnej tablicy przejść i wyjść prowadzi do sytuacji, w której kolejnym stanom wyjść, występującym w cyklu pracy, muszą być przypisane odrębne stany wewnętrzne. Zatem w układzie należy wyróżnić sześć stanów wewnętrznych:

1    -    gdy    y₁    *    1,    y₂    »    0    (wysuwanie tłoka A),

2    -    gdy    y^    *    1,    y^    =    1    (wysuwanie tłoka B    do przekaźnika d),

3    - gdy y₁ =1, y₂ = 0 (powrót tłoka B do pozycji wyjściowej),

4    -    gdy    y₁    =    1,    y₂    =    1    (wysuwanie tłoka B    do przekaźnika e),

5    -    gdy    y₁    =    1,    y₂    =    0    (powrót tłoka B do    pozycji wyjściowej),

6    -    gdy    y-j    ■    0,    y₂    =    0    (powrót tłoka A do    pozycji wyjściowej

i oczekiwanie na pojawienie się sygnału x=1 inicjującego następny cykl). Ustalenia te syntetycznie przedstawiono na rys.3.30b w postaci uproszczonego grafu. Uproszczenie polega na pominięciu pętli odpowiadających stanom stabilnym oraz na wyszczególnieniu przy gałęziach grafu, zamiast stanów wejść, symboli sygnałów inicjujących dane przejście.

Posługując się uproszczonym grafem jako wykresem przejść, na rys.3.30c ustalono kody poszczególnych stanów wewnętrznych. Wykorzystano przy tym trójpozycyjny kod pseudopierścieniowy.

Po ustaleniu kodów poszczególnych stanów wewnętrznych utworzyć można tablicę wyjść (rys.3.30d) i wyznaczyć funkcje wyjść układu

,    ^yi ° % ⁺ «i

^y2 “ V«₂ ⁺ V^Q2

Ponieważ wyznaczenie funkcji przejść w postaci odpowiadającej równaniu (3-3) byłoby kłopotliwe (ze względu na znaczną

liczbę argumentów - pięó sygnałów wejściowych i trzy sygnały reprezentujące stan wewnętrzny), zastosowany zostanie wariant układu z wydzielonym blokiem przerzutników. Wzbudzenia poszczególnych przerzutników ustalić można metodą uproszczoną, bez korzystania z tablicy przejść układu.

Zgodnie z równaniem (3.4) wzbudzenia przerzutników zależą od stanu sygnałów pamięciowych i stanu sygnałów wejściowych. Szczególnie przejrzystą postać mają wzbudzenia przerzutników w przypadku zastosowania do kodowania stanów wewnętrznych układu kodu pseudopierścieniowego, gdyż podczas cyklu pracy układu każdy z sygnałów wejściowych przerzutników wartość 1 przyjmuje tylko raz. Przyjmują więc one postać iloczynów, które ogólnie można zapisać:

^W1 “ ^wi^^Qo»^1^,Q2^ * w'(x,a,b,c,d,e)

^zi ^{55 z}'z*^Qo*^Q1^,Q2⁾ * *i(x,a,b,c,d,e)

Funkcje w^ i z^ wyznaczyć można za pomocą tzw. uproszczonej tablicy przejść - rys.3.30e. Pogrubienie zer i jedynek odpowiadających zmienionym stanom przerzutników pozwala na korzystanie z wzorów (3.5) i (3.6). Otrzymujemy więc

"o	3 Q1	■Ł	■
^W1	= q2		- 52
^w2	- «o	•Ł	■ ^Qo

Pominięcie w funkcjach wzbudzeń czynników w^ i z‘^ (przyjęcie Wj=w^ i    ) spowodowałoby to, że układ realizowałby

cykl pracy zgodny z grafem na rys.3.30c, lecz bez wyczekiwania na sygnały informujące o wykonaniu poszczególnych czynności. Funkcje w^ i z' są więc warunkami zakończenia realizacji poszczególnych taktów, inicjującymi przejścia do taktów następnych. Z rys.3.30c można odczytać kolejno

"ó

^z2

= b «= d = c

-    e

-    c

«= x*a-c