image88 (8)

McQueen:

10 dźwignięć pełnego maksymalnego ciężaru dla 10-krotnego dźwignięcia powtarza się 4 razy.

Po każdych 10 dźwignięciach następuje przerwa trwająca 2 minuty. Wynosi to 40 dźwignięć wykonywanych 3 razy w tygodniu. Wielkość maksymalnego ciężaru określa się co 1—2 tygodnie.

Bardzo ważny jest dobór pozycji wyjściowej, która powinna zapewniać wygodę oraz stabilizację odcinka bliższego stawu. Chory może wówczas skoncentrować uwagę na poprawności wykonywania ruchu i na mobilizacji mięśni do wykonania pracy.

Rytm, tempo i wielkość oporu zależą od tego, czy dążymy do uzyskania przyrostu siły, czy zwiększenia wytrzymałości mięśni.

W celu uzyskania przyrostu siły stosuje się maksymalny opór dla aktualnej siły mięśni. Liczba powtórzeń jest niewielka, a tempo ćwiczeń powolne.

W celu uzyskania zwiększenia wytrzymałości mięśni stosuje się opór znacznie mniejszy, bo tylko do ok. 50% aktualnego oporu maksymalnego. Liczba powtórzeń ruchów jest tu dużo większa, a tempo ćwiczeń — szybkie.

Planując rodzaj ćwiczeń z oporem należy uwzględniać wiek chorego oraz stan jego ogólnej wydolności fizycznej. Jest to uzasadnione zmniejszaniem się elastyczności tkanek oraz wydolności narządów krążenia i oddechowego z biegiem lat.

Opór mogą stwarzać różnego rodzaju urządzenia ciężarkowo-bloczkowe, ciężary nie podłączone do bloczków (ciężarki, woreczki z piaskiem, piłki lekarskie), sprężyny, substancje elastyczne i dające się modelować (gąbki, piłeczki gumowe, plastelina), środowisko wodne, ręce kinezyterapeuty.

Zestaw ciężarkowo-bloczkowy ma duże zastosowanie przy ćwiczeniach z oporem. Dogodnym urządzeniem dla tego rodzaju ćwiczeń jest „Uniwersalny Gabinet Usprawniania Leczniczego” opisany na stronicy 73. Do ścian bocznych przymocowuje się w odpowiednim miejscu bloczek kierunkowy, a do ściany sufitowej bloczek dodatkowy.

Bardzo dogodnym urządzeniem do ćwiczeń z oporem jest również kolumna przyścienna (ryc. 192).

Składa się ona z dwóch trójkątnych płaszczyzn, z których jedna stanowi podstawę, a druga wierzchołek kolumny. Między tymi płaszczyznami znajdują się: szyna z przymocowanym do niej bloczkiem kierunkowym, którego położenie można odpowiednio regulować oraz dwie rurki tworzące prowądnicę dla ciężaru. Na płaszczyźnie stanowiącej wierzchołek kolumny są umieszczone dwa bloczki stałe w ten sposób, że jeden z nich znajduje się nad bloczkiem kierunkowym, a drugi nad ciężarem znajdującym się na podstawie kolumny. W płaszczyźnie tej znajduje się również otwór dla przeprowadzenia przez niego linki. Bloczek kierunkowy można przesuwać w górę i w dół, a dzięki umocowaniu go na zawiasie możliwe jest również ustawienie bloczka do boku.

Ryc. 192. Kolumna przyścienna: 1 — podstawa kolumny, 2 — ciężar, 3 — linka, 4 — bloczek kierunkowy, 5 — prowadnica ciężaru, 0 — szyna, 7 — bloczki stałe, 8 — płaszczyzna górna kolumny.

93