img073 (36)

3)    materiał należy pobrać do specjalnych, jałowych, szczelnie zamykanych pojemników;

4)    pojemniki z pobranym materiałem powinny być dokładnie opisane; oprócz danych personalnych pacjenta bardzo ważne jest, aby na próbce podana była data oraz -o ile to tylko możliwe -godzina pobrania materiału;

5)    pasożyty, widoczne makroskopowo, powinny być wybrane z materiału do pojemnika z wodą lub solą fizjologiczną i dostarczone w ciągu 24h do laboratorium.

Zasadą powinno być dążenie do przeprowadzenia badania niezwłocznie lub w jak najkrótszym czasie po pobraniu materiału!

Zalety badania, przeprowadzonego krótko po pobraniu materiału to:

1)    możliwość bezpośredniej identyfikacji w świeżym materiale żywych form troficznych pasożytów, poruszających się w charakterystyczny sposób (np. pierwotniaki Trichomonas vaginalis w wydzielinie z pochwy, cewki moczowej).

2)    zwiększenie szansy na wyizolowanie szczepu pasożyta poprzez: posiew żywych pasożytów na sztuczne podłoże hodowlane,

wszczepienie (inokulacja) materiału, zawierającego nieliczne pasożyty, wrażliwym zwierzętom doświadczalnym w celu ich namnożenia.

Jednak przeprowadzenie badania w jak najkrótszym czasie od momentu pobrania materiału nie zawsze jest możliwe.

Może to być spowodowane np. bardzo dużą odległością od diagnostycznego zaplecza, szczególnie, gdy mamy do czynienia z podejrzeniem parazytozy występującej bardzo rzadko - w związku z tym trudnej do zdiagnozowania. Wymagać to może zastosowania specyficznej procedury w wyspecjalizowanym, odpowiednio przygotowanym do tego rodzaju zadań, laboratorium.

Konieczne jest także prawidłowe zabezpieczenie pobranego materiału przez odpowiednie, szybkie utrwalenie, tak, aby zawarte w próbce troficzne formy pasożytów nie uległy deformacji lub obumarciu, uniemożliwiającym diagnozę. Jest to niezbędne, aby po przekazaniu materiału do odległego miejsca i wykonaniu badania, pomimo upływu dłuższego czasu, uzyskane wyniki były miarodajne.

Materiały pobierane do przyżyciowej diagnostyki parazytologicznej

Każdy materiał, który wybiera się do przyżyciowej diagnostyki pod kątem określonej pasożytniczej inwazji, badać można w różny sposób.

Pi/i-dstawiony poniżej wykaz rodzajów materiałów zawiera także wskazówki, dotyczące metod i technik stosowanych w ich badaniu, ujęte w nawiasach.

Spośród wielu rodzajów materiałów częściej pobierane do badań ilinpiiostycznych są:

kał

badania koproskopowe - stolce uformowane i luźne; lim lody bezpośrednie - preparaty bezpośrednie, podbarwiane płynem Lugola; nn loda Kato - Miury;

im lody zagęszczające - sedymentacyjne i flotacyjne;

po pataty utrwalone alkoholem polivinylowym (PVA), nadające się do dłuższego pi .1 c howywania oraz barwienia, preparaty utrwalane innymi utrwalaczami; metody hodowli in vitro trofozoitów i larw;

metody immunoenzymatyczne EIA; wykrywanie rozpuszczalnych antygenów pirinźyta oraz najnowsze metody biologii molekularnej);

zeskrobmy lub wycier z okolicy fałdów odbytu (metoda NIH oraz metoda pi / v lepea celofanowego Grahama);

k raw

nmteriał wyjściowy - krew świeżo pobrana; surowica krwi.

(nirindy bezpośrednie - świeży preparat, cienki rozmaz barwiony, barwiony; pu-piirat grubej kropli - metoda zagęszczająca,

/ugęszczanie przez sączenie czy wirowanie;

metody izolacji szczepów pasożyta - hodowla na podłożach oraz inokulacja

zwierząt laboratoryjnych,

odczyny immunobiologiczne,

metody pośrednie - badania serologiczne);

mocz

(lindanie ogólne moczu,

metody bezpośrednie, w tym zagęszczające - sączenie przez filtry, wirowanie);

1‘¹Y ^{n m}ó z gowo - rdz eniowy

(Imdnnie ogólne,

pn pnraty mikroskopowe barwione,

metody zagęszczające, pozwalające na izolację szczepów pasożytów: inokulacja zwierząt laboratoryjnych, użycie sztucznych podłoży hodowlanych; metody immunoenzymatyczne i biologii molekularnej, metody serologiczne);

luoptaty i płyny z nakłuć różnych narządów i tkanek:

wę/lów chłonnych, szpiku, błon śluzowych, płuc, mózgu, mięśni, wątroby, h i tum

65