IMG!99 (6)

Drugie ujęcie subkultury wydaje się lepiej eksponować jej cechy w od* niesieniu do młodzieży jako osób do niej przynależących, z uwzględnieniem tendencji do kontestacji rzeczywistości społecznej dla tej grupy wiekowej charakterystycznych.

Istotny jest sposób, w jaki młodzi ludzie utożsamiają się z subkulturą i jaką pełni ona w ich życiu funkcję. Inaczej należy rozpatrywać socjalizujące oddziaływanie tych, które oferują identyfikację z muzyką i realizację hobby (harieyowcy, rastafiahamc, rockmani), od takich, które wpuują się w próżnię aksjologiczną, oferując nie tyle emancypację z dzieciństwa, co nonkonformizm i hałaśliwe dezaprobowanic norm i reguł życia społecznego (anarchiści, paa* ki. szalikowcy. skinheadzi chuligani) od będących zagrożeniem dla zdrowia psychicznego i normalnego funkcjonowania w społeczeństwie (sataniści i inne sekty, git-ludzic).

Wreszcie pozostaje kwestia różnicy między subkulturą a sektą. Ta pierw* sza oferuje identyfikację na poziomie wzorców życia, realizując większość spośród prostych i złożonych funkcji gmpy rówieśniczej W przypadku sekty dominująca jest funkcja kontroli społecznej nad zachowaniami członków, przybierająca niejednokrotnie postać całkowitej społecznej izolacji, wykluczenia z normalnego funkcjonowania społecznego, połączonych z silną ideologiza-; cją i indoktrynacją świadomości jej członków, poprzedzoną czy realizowaną poprzez zastosowanie technik psychomanipulacji (in.in. pranie mózgu, bombardowanie miłością, huśtawka emocjonalna, posługiwanie się tzw. regułami wzajemności czy uwiedzeniem seksualnym).

Sekta na ogół jest związkiem o charakterze religijnym, grupą zamkniętą, rekrutującą samodzielnie członków, o wyraźnie zaznaczonej hierarchii ¹ i niepodważalnej pozycji przywódcy. W obrębie subkultury cechy te nie są obserwowane.

Ostatnią kwestią, która wymaga omówienia w ramach tego rozdziału, są związane z problematyką przynależności młodzieży do grup rówieśniczych, j w tym również tych o charakterze subkulturowym, postawy dorosłej c/yści społeczeństwa wobec młodszych jego członków.

Wyróżnić można tu następujące teKTypyr"

- Postawę ąkccptacj i wyrażającą się w /^interesowaniu problemami młodzieży, 1 próbach zrozumienia sytuacji łudzTmlbdydł, źródeł odmienności i przeży-wanych niepokojów, zarówno wobec sytuacji bieżącej, jak i przyszłości. J Niezbędnym składnikiem tejże postawy jest otwartość i chęć niesienia po*

mocy przez starszych, dzielenia się doświadczeniami, ale i akceptacja wobec prób samodzielnego pokonywania trudności przez młodych, tartą lego typi relacji opartych o wzajemną akceptacje młodszego I starszego pokolenia jest zgoda na współistnienie odmienności i różnic, które jednak mogą wzbogacać świat, jak i prowadzić do poszerzenia światopoglądu obu stron.

-    Postawę negacji, wyrażającą się odrzuceniem i zaprzeczeniem jakichkolwiek wartości, których źródłem jest młodość. Dominującym kompoocntem tej postawy jest wertykalny model relacji młodzi - starsi, a także izolacja od istotnych problemów jakie wiążą się z funkcjonowaniem młodych ludzi w społeczeństwie. Charakterystycznym rysem jest traktowanie przedstawicieli młodego pokolenia jak zła koniecznego, które trzeba tolerować i czemu towarzyszy zwątpienie w ich możliwości i twórczą rolę, jaką mogą odegrać w społeczeństwie. Wrogość, jeśli pojawia się, może występować w postaci biernej lub czynnej, z czego pierwsza manifestuje się odrzuceniem, druga oskarżaniem, dopatrywaniem się w zachowaniach młodych ludzi jedynie błędów, uchybień i świadomych zaniedbań.

-    Postawę nmbiwalcncji będącą niejako stanowiskiem pośrednim między postawami wyżej opisanymi. Występuje tu brak zdania czy opinii, a często wiedzy dotyczącej zachowań, problemów czy specyfiki położenia i problemów młodego pokolenia. Postawie ambiwalencji towarzyszy często spychanie odpowiedzialności za wychowanie młodych z jednego środowiska na drugie. Wówczas w szkole uważa się, że uczeń rozpoczynający naukę czy będący w jej trakcie ma już ukształtowane zręby osobowości, zatem interwencja nauczycieli jest spóźniona, w domu rodzinnym z kolei bezy się na przejęcie pełnej odpowiedzialności za kształtowanie osobowości i postaw dziecka wobec świata pracz instytucje wychowawcze, tłumacząc to brakiem czasu, zaufaniem do profesjonalistów ilp. Charakterystyczne dla tej postawy są zachowania nacechowane stercotypizacją wyobrażeń na temat młodych łudzi, reprezentowanych przez nich poglądów, a także ich etykietowaniem, co nierzadko prowadzić może do kształtowania fałszywej samoświadomości, obniżania motywacji do osiągnięć ud.

Na zakończenie wspomnieć wypada, ża z pedagogicznego puklu widania

najsłuszniejsza jest postawa akceptacji, która wszakże air powinna przytaoać durakiem bezrefleksyjnego. Postawy negatywna i ambiwalentna Sn Bo-żerna nieprawidłowe, zamykają bowiem czy znacznie zmniejszają uśnie na prawidłowy rozwój młodych ludzi i ich integrację ze społeczeństwem