IMGi69 (2)

i deficytów. Mieści się w działaniach nauczyciela, które prowadzą do rozpoznawania charakterystycznych cech rozwojowych dziecka, jego struktury rozwoju, wczesnego wykrycia opóźnień rozwojowych.

Do podstawowych metod diagnozowania dziecka należą:

1)    Obserwacja.

2)    Analiza wytworów dziecka.

3)    Dialog.

4)    Testy diagnostyczne.

5)    Analiza dokumentów.

Efekty działań diagnostycznych zależą od rzetelności zastosowania i wykorzystania metod. Diagnoza holistyczna musi opierać się na kilku metodach diagnostycznych, a zgromadzony materiał winien być opracowany całościowo.

1. Obserwacja jako metoda diagnozowania

Obserwacja jako metoda poznawania jest osobliwym sposobem spostrzegania, gromadzenia i interpretowania danych w naturalnym ich przebiegu. Można ją określić jako zdolność do robienia różnych spostrzeżeń, co stanowi pewien proces uważnego, celowego i zaplanowanego poznania danego zjawiska.

Obserwacją posługiwali się tacy pionierzy nauki jak: Hipokrates, Arystoteles, Darwin. Bez zastosowania metod obserwacji trudno byłoby wyobrazić sobie rozwój takich nauk jak: astronomia, fizyka, chemia, psychologia i pedagogika. Obszerne badania nad rozwojem psychiki dziecka za pomocą obserwacji przeprowadzili znani w świecie m.in. psychologowie jak W. Stern, E. Claparede, A. Binet, J. Piaget, natomiast w Polsce S. Gerstman, J. Konopnicki, T. Nowicki, J. Pieter, Z. Skórny, A. Siemińska, M. Karwowska-Struczyk i inni. Obserwacja jako metoda poznawania uczniów ma w naszym kraju szczególnie bogatą tradycję.