KB0039

lębiem jako celem na szczycie. Do celu mierzy z kuszy odwrócony do widza plecami mężczyzna w żółtych, obcisłych spodniach w czerwoną szachownicę i pasy i w obcisłym, pasa sięgającym kaftanie błękitnym z czarnymi rękawami i kołnierzem. Stojący nieco dalej na prawo młody człowiek w jasnozielonym kaftanie osłania strzelającego przed blaskiem słonecznym, trzymając nad jego głową duży szafirowy kapelusz z czaplą kitą. W prawym rogu napina kuszę mężczyzna w karminowym kubraku i spodniach-pończochach, z których jedna jest fiołkowa, druga czerwona; na głowie tna duży czerwony kapelusz pilśniowy z podniesionym rondem, opasany fiołkowymi wstęgami. Inny mężczyzna, w szafirowym kaftanie i zielonym czepcu, klęcząc napina cięciwę. Na dalszym planie widać tylko głowy widzów wpatrzonych w cel. Po lewej stronie— dwaj mężczyźni zakuci w ciemną stal, trzymający sztandary: czerwony i czerwony z żółtym, zasłonięci do pasa złoconymi tarczami. Na jednej wyobrażona jest św. Barbara, na drugiej św. Jerzy. W głębi na łące zbiera pachołek strzały, inny — z halabardą — pilnuje strzelnicy. — Rama z sękatych złoconych gałązek i liści.

19    kowal. Na środku szerokiej ulicy, zabudowanej gęsto domami, tynkowanymi przeważnie na różowo, z czerwonymi i błękitnymi dachami, stoją przed kuźnią dwa konie. Bulanka nakrytego bogatym czaprakiem trzyma za uzdę pachołek w ogromnym wschodnim turbanie na głowie. Młody kowal, ubrany czerwono i żółto, zabiera się właśnie do kucia konia, który podniósł przednią nogę. W głębi drugi pachołek trzyma za uzdę białego konia, inny siwek wjeżdża w ulicę na prawo. Wiecha lub zielony wieniec na licznych domach oznaczają wyszynki. W głębi ulicy studnia, przy której jeździec poi konia, obok przechodzą dwaj franciszkanie z workami na plecach. — Drewniana rama z białymi kwiatami w narożnikach, z maleńkimi figurkami w niszach, u góry rozszerza się w półkę złoconą z lazurowym tłem w głębi, na której widać trzy tarcze z herbami: na pierwszej, popielatej, strzemię, na drugiej, żółtej, kłódkę ślusarzy, na trzeciej rynkę z płynem srebrnym, prawdopodobnie cyną.

20    herb mydlarzy. Na niskiej ławie drewnianej leżą pokrajane w tabliczki kawałki mydła, szarawoliliowe, z wyciśniętym znakiem róży; w prawym rogu wbity w ławę nóż. Powyżej, w kwadrat z ornamentem kwiatowym koloru piaskowego ze złotymi połyskami w narożnikach •— wpisane koło z herbem mydlarzy: różą na czerwonej tarczy. Tarczę trzymają dwie męskie półpostacie wychylające się z kielichów kwiatowych. Mężczyzna z lewej, z rozdzieloną brodą, w rogatej czapce, zasłaniającej mu jedno oko, nosi kaftan różowawy, a kubrak złoty. Tło jest intensywnie niebieskie z pasem

42