page0098

90

hetmańskim siedzącego, drżałem jako przed obcym i nieznajomym tyranem jakim; a gdym zasię na pokój do niego przyszedł, strach mig on ominął i nic milszego i układniejszego nadeń w o-czach moich nie było.“

Po śmierci hetmana Mikołaja Firleja, król mu ten urząd powierzył, lubo długo nieudolnością wymawiał się Tarnowski, tak wysoko pojmował powołanie wodza i przymioty,jakich ono wymaga.

Już tedy jako na hetmana spojrzyjmy na Tarnowskiego,gdy ciągnie z pięcioma tysiącami wojska do Wołoch. Piotr wojewoda wypowiedział hołdownictwo królowi i zbrojno napadł polskie ziemie, zebrawszy dwadzieścia kilka tysięcy wojowników; Tarnowski w swym szczupłym hufcu starych żołnierzy liczył nie wiele. Była to po większej części młódź świeżo zaciężna, na trudy obozowe nie wy trwała, więc trwożliwie przyjmowała każdą pogłoskę o Wołochach i wiadomość o przewyższającej liczbie ich wojska. Wódz chcąc ich oswoić z wrzawą wojenną, na mały oddział Wołochów niespodzianie z riiemi napadł, poraził ze szczętem i tym sposobem niedoświadczonym dodał otuchy. Nareszcie pod Obertynem otworzyła się widownia jego sławy rycerskiej.