page0091

- 90 -

dłużój czekać, odszedł z Kaziem, niepyta-jąc się już o gnuśnego śpiocha.

Kiedy wychodzili z domu, dopiero świtała jutrzenka, i tu i ówdzie odzywały się ptaszki zbudzone dniem nadchodzącym. Niebawem zapuścili się w gęstwinę leśną i ciągłe idąc pod górę, dostali się na sam szczyt.

Ztąd odsłaniał się widok wspaniały, mgła ustępująca powoli z pól i dolin, pokazywała liczne wsie, pola zbożem okryte, stawy i wijące się strumyki. Niebo oblało się czerwonością, jaka zwykle wschód słońca poprzedza. Nareszcie i słońce wystąpiło z poza góry, rozświecając obłoki, że się zdawały być ulane z samego złota i srebra.

—    Ach mój Tato!— zawołał Kazio — jakież to cuda! —żal mi tylko, że Władzio niewidzi tego wszystkiego.

—    Dobrze mu,-—odpowiedział ojciec — czemu taki leniuch; sam zawinił, sam się ukarał.

Napatrzywszy się wschodowi słońca, zaczęli się spuszczać z góry obrosłej pięknemi drzewy. Słońce przekradało się gałęźmi, rzucając blask na krople rosy, które iskrzyły się jak diamenty. Ptaszkowie leśni skakali z gałązki na gałązkę, przyśpiewując