page0019

9

Tak rozmawiali jadąc zwolna, aż słońce zaczęło się chylić ku zachodowi I oświeciło blaskiem swym krzyż na kopułce drewnianego kościółka’ krzyż zdający się błogosławić nielicznym domostwom osady, mający tuż za sobą gród w^ra równy. Nim tam dociągnął podróżny orszak, zaszło zupełnie słońce na widnokręgu, niby nurzając się we mgłach wieczornych. Na wieży zadzwoniono na „Anioł Pański,” to rzewne wspomnienie żywych przesłane umarłym hracicin przy schyłku światła dziennego.

Rycerze, ]:'elgrzymi,znów rozpoczęli śpiew pobożny, gdy w tern zachodząc od strony s>oła przypadł do nóg królewskich kmiotek ubogi, żaląc się na ucisk starosty, opowiadając z płaczem o jedynych swoich koniach, które mu pod pc l-wodę zabrano ± już nie oddano więcej. Król dodał mu otuchy dobrotliwem słowem, sypnął datek hojny i sprawiedliwość obiecał. Dociągnęli też tymczasem do wsi, gdzie już ich zbliżanie się dostrzeżono. Wybiegł z domostw lud czcią przejęty i z proboszczem na czele, z chorągwiami i całym uroczystym przyborem relighnych pochodów, boso, co było wów^rczas znakiem uszanowania, wyszli naprzeciw pobożnego monarchy. Bolesław złożył kościołom bogate dary, ubogim