page0013

5

ęeke - Recoaro

były 1779 do Mitawy, starał się korzystać, łudząc ją zapewnieniem, ze umie doprowadzić do obcowania z umarłem i. Jakkolwiek oszustwo wnet odkryto, Elizę wszakże nie tak prędko wyprowadzono z błędu, w którym uznawała możliwość zbliżenia się do duchów osób ukochanych zmarłych. W podróży do Karłsbadu 1784 zrobiła znajomość wielu mężów uczonych, jako to: Spaldiuga, Tell era, Zollnera, Nicolaia, Struensee’a Heinitza, Biestera, Burgera, braci Stol-berg i mnych, którzy zdołali rozświeoić zakres jej pojęć mystycznych. Prze-dewszystkiem Bodę z Weimaru odsłonił przed nią szalbierstwo Kagliostra. Skutkiem tego napisała dzieło: Der entlawte Cagliostro (Berlin, 1787) do którego przedmow ę napisał Nicolai, a które to dzieło wytłómaczono na rossyjskie za rozkazem cesarzowej Katarzyny II, na której też zaproszenie Eliza przybyła 1795 do Petersburga, cesarzowa dała jej dożywocie na dobrach Pfalzgrafen w Kurlandyi, wszelako przy przewróceniu powozu niebezpiecznie skaleczona, a nadto bardze chorowita w innem musiała zamieszkać miejscu. Do r. 1801 żyli w Dreźnie w rodzinie Naurnau, następnie w Berlinie a od 1804—6 we Włoszech; później w Lipsku i znowu w Berlinie aż od 1818 wróciła do Drezna, gdzie zgromadzili do koła siebie grono godnych przyjaciół. Rok rcznie prawie bywała w Karlsbadzie, a część lata spędzała w Lobichau u swej siostry Anny Szarloty Doroty wdowy po księciu kurlandzkim. liedge, który jej był towarzyszył w podróży do Włoch odtąd był jej domownikiem. Umarła w Dreźnie 13 Kwietnia 1833. Napisała: Reise nach Italien (4 tomy, Lipsk, 1815); Gebete uiid IJeder (wydane staraniem Hillera, Lipsk, 1785; trzecie wydanie, 1815); Et/cas uber den Oberhofpredhzer Starse in'Darmstadt (Berlin, 1788); Leben Seanders (Berlin, 1804); Gedi-kte (wydał Tiedge Halli, 1806); Gebete und religióse Betraektangen (Berlin, 1826).

ileCOarÓ (Bagni di), w powiecie Waldagno, niedaleko granicy prowincyi Vicenza z Tyrolem, znajduje się wieś Nevaro, w której już od dwóch wieków źródła wody mineralnej w celu leczebnym są używane. Główniejszych źródeł jest tam pięć: La fonte Lelia, La fonte Marianna, La fonte di Giause, La fonte Lorgna, La fonte dolce di crevole, z tych wszystkich pierwsze dwa źródła są najwięcej używane. Przy źródłach tych są urządzone dwa duże zakłady, w których stosownie do rodzaju choroby kąpiele zimne i ciepłe zwyczajne, kąpiele ricistrzykiwane, półkąpiele i wstrzykiwania brać można; a wielka Ilość prywatnych domów, dostarcza wygodnego pomieszczenia przyjeżdżającym. La fonte Lelia, wypływa ze strony zachodniej niewielkiego pagórka, który wraz z innemi podstawę góry Spitz stanowi, i jest o pareset kroków od Recoaro odległym. La fonte Marianna, wypływa z góry zwanej Monte Rosario, leżącej w^r północno-wschodniej stronie wsi Recoaro. La fonte Lelia, czyli właściwie acąua di Recoaro, jest czystą i przezroczystą, bez koloru, smak ma kwaskowaty, mocno szczypiący podobny do atramentu, zapach mineralny,podobny do zapachu jaki w^rydaje świeżo rozpuszczone żelaźo w' kwasie bezwonnym; trzymana w butelce otwartej łatwo się mąci, i wydziela osad mleczno-źółtego koloru, napełniwszy butelkę do połowy tą wodą i poruszając ją mocno przez cza niejaki, woda traci kw as węglany, którym jest przepełnioną, temperatura jej jest -f- 9° La fonte Marianna jest także czystą i przezroczystą, smak ma lekko ściągający , przyjemny, zostawiający jednak w ustach smak metaliczny; bez zapachu, temperatura jej jest —10° Reu. Części składowe obu tych źródeł są kwas węglany, siarczan wapna, magnezyi i sody, węglan wapna i magnezyi, tlenek żelaza, i kwas krzemny, oprócz powyższych części składowych znajduje się w Fonte Marianna chlorek sodu i magnu, węglan sody, a zamiast tlenku żelaza, w ęglan