ksiega2

wania przez mego ruchu, co ułatwia jego prawidłowe wykonanie (Dolot 1987. Knoii. Vow 1956). Dla uzmożcnia sygnalizacji proprioccptywnej przed rozpoczęciem każdego wzorca ruchu stosuje się clongację, trakcję, kompensację i koncentrację Terapeuta przystępując do wykonania określonego wzorca obowiązany jest najpierw ocenić stan funkcjonalny wszyM-kich grup mięśniowych biorących udział w danym wzorcu. W trakcie ćwiczenia terapeuta powinien uwzględnić słabsze składowe wzorca i doprowadzić do koncentracji wszystkich pobudzeń w najsłabszym zespole mięsni mających źródło torowania proprioccptywnego w silnych grupach mięśniowych. W każdym wzorcu kolejność skurczów mięśniowych powinna odbywać się w następującym porządku:

•    skurcz izotomczny koncentryczny silnych składowych wzorca przeciwko subniak-syniatncmu oporowi (początek pobudzeń słabszych składowych wzorca),

•    skurcz izometryczny silnych składowych wzorca przeciwko maksymalnemu oporowi,

•    skurcz izotomczny koncentryczny słabszych składowych wzorca przeciwko submak-symalncmu oporowi (Dolot 1987, Knott, Voss 1956)

Pozycja terapeuty w trakcie wykonywania ćwiczeń musi ulegać ciągłej /mianie poprzez oddalanie lub przybliżanie się i nadążanie za ruchem lub wyprzedzanie ruchu Zasadą jest całkowita kontrola ruchu przez terapeutę od momentu jego rozpoczęcia az do zakończenia z jednoczesnym i odpowiednio dawkowanym oporem. Najczęściej wybiera się dwa lub tr/y wzorce. Każdy wzorzec powtarza się kilkakrotnie bez przerwy Liczba powtórzeń uzależniona jest od wydolności i ogólnego stanu ćwiczącego. Po wykonanej w ten sposób serii ćwiczeń należy wprowadzić krótki (kilkunastosekundowy) odpoczynek Przeciętnie wykonuje się kilka serii dla każdego wzorca z krótkimi odpoczynkami między poszczególnymi seriami W miarę możliwości wskazane są kilkakrotne ćwiczenia w ciągu dnia Warunkiem właściwego stosowania wzorców ćwiczeń jest bczbolcsność mięśni i stawów oraz pełny lub niewielkiego stopnia ograniczony zakres ruchu w stawach. Stwarza to możliwość pełnego rozciągnięcia i skurczu mięśniowi ego. Metoda ta pozwala osiągnąć lepszą koordynację ruchową, w większym stopniu aktywizować wszystkie jednostki moloryc/nc ćwiczonego mięśnia, zwiększyć silę mięśniową i zakres ruchu. Poprawne wykonanie wzorców ruchowych polega na znalezieniu odpowiedniego kierunku ruchu części ciała pacjenta dla danego wzoru, a także na odpowiednim ustawieniu terapeuty wobec w/w kierunku ruchu. Ma to duże znaczenie dla poprawności wykonywania ćwiczeń, ponieważ pozwala na kontrolę ruchu w trakcie pracy danym w/nreem. jak również umożliwia właściwe sterowanie zadawanym oporem Kierunek ruchu wyznaczają

uw diagonalne ruchu (ryc. 67) Pozycja końcowa danego ruchu rp. dnp9 przędny )C« jednocześnie pozycją wyjściową dla wykonania ruchu przcownega 9 kptąi ty^ej- Waq» u zachodzi w obu kierunkach (Garsztka. Circhonki 2001).

Wzorce ruchowe łopatki    ■...    , ——_

-/O

rr

AV/

1.    Przednie uniesienie łopatki (elewacja przędna łopatki) (unieruir chnatio Kapela).

2.    Tylne uniesienie łopatki (elewacja tylna łopatki)

{pasterior clcvatio s ca pula).

3.    Przednie obniżenie łopatki (depresja przednia topniki) {anunor depressio z r upadał-

4.    Tylne obniżenie łopatki tdepresja tylna łopatki)

{pasterior depresto Kąpała) (Gnri lit l. Ciechowski 2001. Lizak 2003).

Przednie uniesienie łopatki lełcwacja przędna iopatkm ga na uniesieniu łopatki w górę. lekko do przodu. Kat łopatki oddała są od (P) leży na boku. terapeuta (T) po stronic grzbietowej pacjenta w !uui 7-1 (pRV aa I k ■■ wysokości stawów kolanowych pacjenta Kttnmt* runku, dupaałn 1-7. cAi >^r - 'V“ 7 ułożone chwytem lumbnealny ni na przedniej powierzchni stawu rsmiennego. ruek- praociwko oporowi, bark P podąża w stronę ucha w linii 1-7 do 1. Zgięcie i wydłużone    ^?°S*ś

hienie kifozy piersiowej

Tylne uniesienie łopatki (elewacja tylna łopatki) {posterior ufmauan nr^adak Ln*s*-nic łopatki w górę. lekko do tyłu. Kąt łopatki oddala są od kr^oshąn. P kb na Kia. T > stronic grzbietowej pacjenta, w linii 11-5 (patrząc na 5X na wysokości    pn?

nrk ruchu, diagonalna 5-11. chwyt- ręce T chwytem lumbocalnym aa goroei rv* stawu rannennego. n*,-k przeciwko oporowi, w linii 5-1 Ido II Prosrow tułowia. Zmniejszenie kifozy piersiowej.

Przednie obniżenie łopatki (depresja przednia łopatki! (i Obniżenie łopatki w dół. lekko do przodu Kąt łopatki rbhża się do    ^P

boku, T po stronic grzbietowej pacjenta, w linii 11-5 (patrząc na >\ na wyswkoso jk*»' ** cjcnta, chwyt - ręce T na przedniej i tylnej powicrzehnt stawu barkowego- ^ pr-s-Niwc. oporowi, bark obniża się w stronę kolana w linii 5-11 do 5 .‘'ginar.ic i skracanie tukwsia IV-glębicnic kifozy piersiowej