- 3-2 mld- utw. O charakterze org.- sinice, cyjanobakterie(3,5 mld- najstarsza ze skał australijskich)
* 3,85 mld- grudki grafitu
- 3,5 mld- stromatolity
- 3,5- 3,8- pasiaste, prekambryjskie złoża żelaza
Teoria panspermii - postawiona przez Svante Augusta Arrheniusa hipoteza, że życie na Ziemi jest pochodzenia kosmicznego i dostało się tu przez znajdujące się w kosmosie zarodniki bakterii, np. za pośrednictwem meteorytu.Wiemy, że przetrwalniki bakterii potrafią przetrwać w bardzo rozrzedzonej atmosferze na wysokości kilkudziesięciu kilometrów, i że dość niewielkie ilości skały (np. meteoryt) w bardzo dużym stopniu ograniczają negatywne skutki występującego w przestrzeni kosmicznej promieniowania na ich materiał genetyczny. Tak więc mogłyby one teoretycznie przenosić się np. w meteorytach i ożywić w korzystnych warunkach na innej planecie.Panspermia nie wyjaśnia powstania życia, przenosi jedynie problem na inną planetę, czy też inny kosmiczny obiekt.Twórcąterminu był grecki filozof Anaksagoras.
Teoria Oparina, koncepcja —► biogenezy przedstawiona przez biochemika A. Oparina (1923) głosząca, że pierwszym etapem powstawania życia na Ziemi było tworzenie się w jej gorącej atmosferze węglowodorów - pierwszych związków organicznych, w reakcji pary wodnej z węglikami (związkami węgla z metalami); po skropleniu pary wodnej, w pierwotnym, gorącym oceanie, aminokwasy utworzyły pierwsze cząsteczki białka; według Oparina z koloidalnych roztworów białek wyodrębniły się krople, zwane koacerwatami, .wykazujące najprostsze przejawy przemiany materii i cechy organizmów cudzożywnych.
ERA ARCHAICZNA
Litosfera ukształtowała się prawdopodobnie już ok. 4,6 miliarda lat temu. Początkowo tworzyły ją prawie -wyłącznie skały magmowe, do których wkrótce dołączyły też skały metamorficzne. Wraz z powstaniem atmosfery, a po dalszym schłodzeniu globu - hydrosfery, zaistniały warunki dla powstawania na większych obszarach skał osadowych. Przez ok. 3,5 mld lat na Ziemi pojawiło się życie. Początkowo były to tylko prymitywne cudzożywne bakterie. W skałach zbliżonego wieku znaleziono jednak także pozostałości sinic. Im to właśnie atmosfera zawdzięcza stopniową trwającą nie mniej niż 2 mld lat przemianę z redukcyjnej w utleniającą.
ERA PROTEROZOICZNA
W erze proteozoicznej skorupa ziemska stawała się coraz grubsza i stabilna. Wciąż intensywnie rozwijające się procesy różnicowania magmy powodowały rozwój skorupy kontynentalnej. Stopniowo nasilały się procesy sedymentacji, dzięki którym wzrastał udział skał osadowych, włącznie z węglanowymi. Sedymentacji skał okruchowych sprzyjało intensywne niszczenie świeżo wypiętrzonych obszarów górskich. Pod koniec protezozoiku istniał prawdopodobnie jeden wielki kontynent. Pod koniec ery pojawiły się prymitywne zwierzęta tkankowe. Bujny rozwój życia pod koniec ery wiązany jest ze wzrostem zawartości tlenu w atmosferze. Życie nadal ograniczone było wyłącznie do morza. W utworach archaiku i protezozoiku występują liczne złoża surowców mineralnych. Związane są z nimi największe
5